Η αργία, κατά τους αρχαίους, μπορεί να είναι μήτηρ πάσης κακίας, αλλά σε αναγκάζει και να διαβάσεις περισσότερο απ’ όσο θα έκανες μόνος σου. Έτσι πέφτω σήμερα πάνω σε μια ιστορία στην Καθημερινή για μια νεαρή Μεξικάνα που ξεκίνησε ως ‘παράτυπη’ μετανάστρια στις ΗΠΑ και έφτασε να γίνει ακριβοπληρωμένο στέλεχος της Goldman Sachs. Πρόκειται για ιστορία από εκείνες που ‘πουλάνε’ διότι ενσαρκώνουν το λεγόμενο ‘Αμερικάνικο όνειρο’, πώς δηλ. κανείς ανεβαίνει από τα κουρέλια στα πλούτη (rags to riches). Ωστόσο, σημείωσα και μεταφέρω ένα σημείο του κειμένου που μπορεί να έχει ευρύτερη εφαρμογή: ‘Σε μία από τις πρώτες αξιολογήσεις της είχε εξασφαλίσει εύσημα για τρία βασικά χαρακτηριστικά, στα οποία δίνει μεγάλη έμφαση η Goldman: το να διακρίνει το ανούσιο από το ουσιαστικό, να αντιλαμβάνεται τα προβλήματα πριν εμφανιστούν, και να κυνηγάει τις ευκαιρίες’.
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να αναζητούμε δημόσια στελέχη με επιχειρηματικά κριτήρια; Καταλαβαίνω βέβαια ότι τέτοιες ιδέες χαλάνε την ‘σούπα’ της αξιοκρατίας, αλλά μια σκέψη κάνω.
1 σχόλιο:
Γρήγορα επανήλθες στην ειωθυία -καλά το έγραψα;- και προσφιλή συγγραφή. Εύχομαι να μη χρειαστεί ξανά να διακόψεις για λόγο υγείας.
Δημοσίευση σχολίου