Η σημερινή μέρα είχε αναγγελθεί από μέρες για το αστρονομικό της ενδιαφέρον, την έκλειψη ηλίου που συνέπιπτε με άλλα συμπαντικά δρώμενα που δεν τα καταλαβαίνω πολύ καλά για να τα αναπτύξω. Στο μυαλό κάποιων είχε πάρει και μεταφυσικές διαστάσεις, μια και συνδέθηκε με ζοφερές προβλέψεις για το τέλος του κόσμου και άλλα δεινά που μας περιμένουν, κοντά σε όσα γνωρίσαμε μέχρι τώρα. Ωστόσο, εγώ την είδα αλλιώς. Μετά από τρεις και πλέον εβδομάδες κατ’ οίκον (και κατά κλινικήν) περιορισμού, στις οποίες οι μετακινήσεις μου ήταν μόνο για αυστηρά ιατρικούς λόγους, σήμερα ανέπνευσα ξανά για μερικές ώρες τον εξωτερικό αέρα, έστω και χωρίς να δω τον σκοτεινιασμένο ήλιο λόγω νέφωσης. Μεγάλη υπόθεση, αφορμή ευγνωμοσύνης για την αποκατάσταση της υγείας, υπόμνηση του τι σημαίνει ανημπορία, αδυναμία, εγκλεισμός, απώλεια ελευθερίας (για οποιονδήποτε λόγο), όπως θέλετε πέστε το. Δόξα τω Θεώ!
Για να μην αφήσουμε όμως και το αστρονομικό γεγονός ασχολίαστο, θυμήθηκα την τελευταία έκλειψη που είχα δει. Αύγουστος του 1999, βρίσκομαι στον περίβολο ενός μεγάλου αγγλικού νοσοκομείου, περιμένοντας για συνέντευξη για προσωρινή θέση εργασίας. Ο ήλιος έχει αρχίσει να χάνεται πίσω από τη σελήνη, ο ουρανός είναι αρκετά καθαρός για να επιτρέπει το θέαμα, δεν έχω όμως ειδικά γυαλιά. Ωστόσο, από τη σκιά ενός τριώροφου κτιρίου μπορώ να τον βλέπω μέσα στα φυμέ τζάμια του απέναντι παράλληλου οικήματος χωρίς πρόβλημα, μειώνοντας έτσι και το άγχος της αναμονής. Δυστυχώς δεν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή, ενώ τα τότε κινητά δεν είχαν απεικονιστικές δυνατότητες. Πάντως πήρα τη θέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου