Αντίστροφα

«Γιατρέ, μήπως μετράω αντίστροφα;»
     Η ερώτηση, από έναν άνθρωπο με διάγνωση καρκίνου εδώ και τέσσερα χρόνια, που έχει περάσει τα διάφορα στάδια της αρρώστιας και της θεραπευτικής προσπάθειας (επέμβαση, χημειοθεραπεία, ύφεση, υποτροπή, εξέλιξη), θα πρέπει σύμφωνα με τη θεωρία να αποτελέσει ερέθισμα για βαθύτερη συζήτηση, για εξερεύνηση των πιο ενδόμυχων συναισθημάτων του αρρώστου, για να σπάσει το φράγμα της σιωπής που εμποδίζει την ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων όταν ο χρόνος είναι περιορισμένος. Έτσι λέει η θεωρία. Ωστόσο, έχω υποσχεθεί στη σύζυγο να ‘προστατεύσω’ τον άρρωστο από την κατάθλιψη που παραμονεύει να τον καταλάβει. Δεν θέλω να χαλάσω και την Πρωτοχρονιά που πλησιάζει και που μπορεί να είναι η τελευταία κοινή τους εορτή. Έτσι απαντώ με μια υπεκφυγή:
     «Από τη στιγμή που γεννιόμαστε όλοι μετρούμε αντίστροφα. Μόνο που δεν ξέρουμε από ποιον αριθμό αρχίσαμε».
     Αυτοϊκανοποιημένος με την φιλοσοφική μου άποψη, περιορίζομαι στη διαδικασία της χορήγησης του οξυγόνου, σε πρακτικές συμβουλές για την μείωση της δύσπνοιας, σε ενθάρρυνση για τη συνέχεια. Αδικώ άραγε τον άρρωστο; Προδίδω την εμπιστοσύνη του; Συμβιβάζομαι με τις ψυχολογικές ανάγκες της συζύγου; Μήπως προστατεύω πρωτίστως τον εαυτό μου αποφεύγοντας την επώδυνη διαπραγμάτευση; Δείτε το όπως θέλετε: δεν ξέρω αν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση.