Παίρνοντας το μεσημέρι το δρόμο για την ορεινή Χαλκιδική είχαμε μπροστά μας μαυρίλα. Στον Πολύγυρο μας έπιασε μια μπόρα κατακλυσμιαία, ενώ γύρω μας βλέπαμε μόνο σύννεφα. Τι ιδέα κι αυτή για θάλασσα τέτοια μέρα; Κατεβαίνοντας προς την ακτή κάπου έφεγγε, αλλά η συννεφιά ερχόταν πίσω μας. Πάνω από την Κασσάνδρα μια σταχτιά κουρτίνα έσμιγε τη γη με τον ουρανό. Η μεριά της Σιθωνίας το ίδιο. Όλα αποδείχθηκαν παραπειστικά. Τελικά και την θάλασσα απολαύσαμε, ελάχιστοι και τυχεροί, και όλα τα σύννεφα πέρασαν κι έφυγαν χωρίς να αφήσουν ούτε σταγόνα βροχή. Ο ουρανός καθάρισε, η ατμόσφαιρα λάμπρυνε, η επιστροφή ήταν πιο άνετη παρά ποτέ. Αν είχαμε μείνει στους δυσάρεστους οιωνούς, θα είχαμε χάσει μια τόσο ωραία μέρα.
Μικρός σε κάποιο βιβλίο με παραμύθια είχα διαβάσει την εξής φράση που μου έμεινε (μόνο αυτή): ‘Όλα τα κακά στον κόσμο έχουν τέλος, κι ύστερα έρχεται και παραμένει η ησυχία’. Άκούγεται σαν παραμύθι, είναι όμως τόσο αληθινή...
Πώς αρχίσαμε...
Και πώς καταλήξαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου