Τρεις καθηγητές

Ο πρώτος ασθενής είναι καθηγητής της Ιατρικής σε άλλο πανεπιστήμιο. Ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας τον έχει περάσει στην απέναντι όχθη, στο ‘καθαρτήριο’ της αναμονής των αποτελεσμάτων, στη ζώνη της ανασφάλειας: είναι η νόσος ιάσιμη ή όχι; Δύσκολη αυτή η αναμονή, ιδίως όταν είσαι ‘της δουλειάς’ και οι ειδικές σου γνώσεις σου επιτρέπουν να υποπτεύεσαι κάτι περισσότερο. Αφήνουμε στο περιθώριο την επιστήμη, συζητούμε για λίγο ανθρώπινα, με ασπάζεται συγκινημένος πριν φύγει. Γνωριζόμαστε λιγότερο από 24 ώρες. Τελικά στον καθένα πρέπει να αναζητούμε την αθέατη, την πιο συναρπαστική πλευρά του.
     Ο δεύτερος είναι πλέον ομότιμος, σε άλλο γνωστικό αντικείμενο. Για πρώτη φορά ήρθε πρόσφατα σε επαφή με την ιατρική, και το πρόβλημά του, αν και σοβαρό, φαίνεται να πήρε άμεση και επιτυχή χειρουργική λύση. Γνωριστήκαμε κατά την προεγχειρητική του εκτίμηση, το μόνο που έχω να του δώσω είναι οδηγίες και ραντεβού για επανέλεγχο. Το αίσιο αποτέλεσμα ικανοποιεί αμφότερα τα μέρη: είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που η δοκιμασία της αρρώστιας μας αφήνει πλουσιότερους κατά έναν φίλο. Μεγάλη υπόθεση.
      Το τηλεφώνημα έρχεται στα μισά μιας εξέτασης. Ο συνομιλητής συστήνεται με το όνομά του. «Καλή σας μέρα, κύριε καθηγητά!» του απαντώ. Η δική του απάντηση, με φωνή σεμνή όπως την θυμόμουν από τότε: «Σας ευχαριστώ που με αποκαλείτε ακόμη καθηγητή». Μπορεί να πέρασαν τριάντα έξι χρόνια από τότε που παρακολουθούσα το μάθημα του, αλλά η σχέση διδάσκοντος και διασκομένου δεν αλλάζει, ιδίως με ανθρώπους που μόνο θετικές εντυπώσεις μας άφησαν. Δεν έχει κάποιο πρόβλημα, απλώς μου τηλεφώνησε διότι πρόσφατα διάβασε ένα κείμενό μου που, όπως λέει, θα ήθελε να μπορούσε να το μοιράσει σε όλους τους φοιτητές του. Πέρα από την παροδική αυταρέσκεια για τα καλά του λόγια, μου φέρνει στο νου τη συμβουλή ενός παλιού άγγλου γιατρού: «Να μη παραλείπετε να συγχαίρετε γραπτά τους συναδέλφους σας όταν δημοσιεύεται μια εργασία τους». Αυτά γράφονται στη δεκαετία του 1950-60, όταν η αλληλογραφία είχε ιδιαίτερη βαρύτητα. Άλλα συναδελφικά ήθη τότε.
     Τρεις καθηγητές, κατά την κυνική ρήση του Bismarck, μπορούσαν να καταστρέψουν την πατρίδα. Οι συγκεκριμένοι τρεις καθηγητές, που τους συνάντησα μέσα σ' ένα πρωινό, σίγουρα μου άφησαν μια τελείως διαφορετική αίσθηση.