Μετεγγραφές

Μυστήριο πράγμα οι εισαγωγές στα ανώτατα ιδρύματα. Κάθε χρόνο κόσμος και κοσμάκης σκοτώνεται στο διάβασμα (εις βάρος της γενικής του παιδείας και της ποιότητας ζωής του) για να πιάσει τις απαραίτητες μονάδες. Ολόκληρη η χώρα αγωνιά για το θέμα της έκθεσης, τα δύσκολα ή βατά προβλήματα φυσικής, την ιστορία κατεύθυνσης και όλα τα συναφή. Μόλις ανακοινωθούν τα αποτελέσματα αρχίζει η ‘ρουλέτα’ του μηχανογραφικού. Τυχερό το παίγνιο, δεν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει αλλιώς. Πού θα πάνε οι βάσεις, πάνω ή κάτω; Να δηλώσουμε πρώτη επιλογή αυτό που στ’ αλήθεια θέλουμε ή να παίξουμε κάποιο ‘σύστημα’, όπως στο ΠροΠο; Και από τη στιγμή που θα βγουν τα τελικά αποτελέσματα, αναζητούμε τρόπους για να έρθουμε κοντά στο σπίτι μας, να μην επιβαρύνουμε τον ήδη ζορισμένο προϋπολογισμό. Άλλος πονοκέφαλος κι αυτός!
     Η συζήτηση για τις μετεγγραφές αναδεικνύει το μεγάλο πρόβλημα της ανώτατης εκπαίδευσης. Ο αριθμός των ασκουμένων φοιτητών είναι ήδη σε πολλές σχολές δυσανάλογος με τις δυνατότητες της υπάρχουσας υποδομής, και βέβαια δεν έχει καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας σε ειδικούς επιστήμονες (σχεδόν όλων των κλάδων). Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα απλώς βελτιώνει το μορφωτικό επίπεδο των ανέργων. Το να προτείνει κανείς αυστηρό περιορισμό των εισαγομένων στα δημόσια ιδρύματα, με κριτήρια τις δυνατότητες των σχολών για επαρκή κατάρτιση και τις επαγγελματικές προοπτικές των αποφοίτων, θα αποτελούσε πράξη πολιτικής αυτοκτονίας, και γι’ αυτό ούτε το σκεφτόμαστε. Ένα ιδιωτικό ίδρυμα θα είχε την άνεση και την αυτοτέλεια να βάλει ‘ψιλό κόσκινο’ στην πόρτα και να λέει π.χ. «Μόνο τριάντα άτομα!», και τέλος. Θα προσέκρουε όμως στο περιβόητο άρθρο 16 του Συντάγματος και στον συνδικαλισμό που αντιδρά σε οτιδήποτε ανεβάζει τον πήχυ των απαιτήσεων και των υποχρεώσεων. Το να κατακλύσει το κράτος τα κεντρικά πανεπιστήμια με κόσμο εκ μετεγγραφής σημαίνει περαιτέρω υποβάθμιση των σπουδών και αναιρεί όλο το σύστημα εισαγωγής, έστω και με τις λοιπές ατέλειές του. Ήδη ακούγονται φωνές για κατάργηση του νόμου για τις μετεγγραφές (ακόμη δεν τον είδαμε..., κάτι σαν τον ΕΝΦΙΑ κι αυτός).
     Τελικά, αν το κράτος θέλει να σπουδάζει κόσμος σε όλα τα πανεπιστήμια, θα πρέπει να τους εξασφαλίζει στοιχειωδώς στέγη και διατροφή, έστω και με τη μορφή σπουδαστικών δανείων για να καλυφθούν οι έκτακτες ανάγκες της διαβίωσης μακριά από το σπίτι σε εποχές δύσκολες.  Κι ακόμη, να καλλιεργήσει επιτέλους την ιδέα ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι ούτε υποχρεωτική ούτε μονόδρομος για να προκόψει κανείς στη ζωή: αντίθετα, συχνά οδηγεί σε αδιέξοδο. Όσο νωρίτερα στρέψει κανείς τις δυνάμεις και τις ικανότητές του σε κάτι πιο αποδοτικό, τόσο καλύτερα.