Ανεξάρτητοι ρόλοι

Ο Χρ. Γιανναράς σχολιάζει σήμερα στην Καθημερινή τις πρόσφατες δηλώσεις του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρου Ρακιντζή, ότι γνωστοί μεγιστάνες του πλούτου απολαμβάνουν ιδιότυπη ασυλία και ότι η Βουλή συγκαλύπτει οικονομικά εγκλήματα με βουλεύματα δικαστικών συμβουλίων, δηλαδή με διαδικασίες για τις οποίες δεν ισχύει η αρχή της δημοσιότητας. Καταγγέλλει δε την μη αντίδραση των κυβερνητικών κομμάτων σε τέτοιες αποκαλύψεις, που σε οποιαδήποτε θεσμικά πολιτισμένη χώρα θα είχαν σοβαρές πολιτικές συνέπειες.
     Όνειρο φθινοπωρινής μεσημβρίας (δικό μου): προτείνεται ο Λέανδρος Ρακιντζής ως υποψήφιος Πρόεδρος Δημοκρατίας, και με το που εκλέγεται ‘μας τρελαίνει στη νομιμότητα’.
     Κι εδώ ξυπνάω, και διαπιστώνω με κυνισμό ότι ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης (ως θεσμός και ως πρόσωπο) υπάρχει για να αποκτά επίφαση δημοκρατίας το υπόλοιπο ‘σύστημα’, που δεν θεωρεί εαυτό υποχρεωμένο να ερευνήσει τις καταγγελίες του και να πράξει τα πρέποντα. Αρκεί που υπάρχει ο καταγγέλλων, προς το θεαθήναι. Εκείνος τη δουλειά του, οι άλλοι τη δική τους. Άλλωστε, και ο πάντα καυστικός λόγος του Χρ. Γιανναρά στις στήλες της συγκεκριμένης εφημερίδας, τον ίδιο ρόλο δεν παίζει;