Αντίδοτο

Μια παράδοξη σκέψη μου γεννήθηκε καθώς άκουσα για πρώτη φετινή φορά μια δέηση που λέγεται στο τέλος του κατανυκτικού Εσπερινού: ‘Τα έθνη πράυνον’. Τρεις λέξεις όλες κι όλες, αλλά πάντα επίκαιρες, ιδίως στις ταραγμένες μέρες μας, όπου έχουμε ‘πολέμους και ακοάς πολέμων’ σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την κήρυξη του φονικού Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και οι φόβοι για νέες συρράξεις είναι καθημερινοί. Η σκέψη λοιπόν είναι η εξής: Άραγε ποια θα ήταν η κατάσταση του κόσμου αν όλοι οι ‘ιθύνοντες νόες’ της οικουμένης άκουγαν με προσοχή ένα Μεγάλο Απόδειπνο; Πουθενά στα κείμενά του δεν υπάρχει διάθεση κυριαρχίας κάποιων πάνω σε όλους τους άλλους, απαιτητική διεκδίκηση δικαιωμάτων, γεωστρατηγικός ανταγωνισμός, ακόρεστη κερδοσκοπία, αδελφοκτόνες συγκρούσεις. Μόνο εκούσια υποχώρηση, εκκοπή θελήματος, κλίση της κεφαλής στον Θεό, ταπείνωση, διότι όλοι είμαστε υπαίτιοι και δεν έχουμε να καυχηθούμε για κάτι απέναντι στους άλλους. Όλα αυτά μαζί με τη μνήμη του θανάτου: κανείς δεν ξέρει αν αύριο θα υπάρχει. Προς τι επομένως η απαίτηση και ο ανταγωνισμός; ‘Τι μάτην ταραττόμεθα;’