Ενεργός αδιαφορία

Πολλή φασαρία έχει γίνει αυτές τις μέρες για τη δημοσίευση του βιβλίου ενός κατά συρροήν δολοφόνου από μεγάλο εκδοτικό οίκο. Έπρεπε ή δεν έπρεπε; Άλλοι επικαλούνται την ελευθερία του τύπου, άλλοι το καθήκον του σεβασμού στη μνήμη των θυμάτων και στις οικογένειές τους. Χαρακτηριστικό δείγμα του πόσο εύκολα χάνουμε την ουσία εν ονόματι της όποιας ‘αρχής’, αλλά και του πόσο λίγο σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεών μας. Μας διαφεύγει προφανώς η δύναμη της ενεργού αδιαφορίας.
     Εξηγούμαι. Μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης και την αποκάλυψη των ‘ιατρικών πειραμάτων’ που γίνονταν στα ναζιστικά στρατόπεδα πάνω σε ακούσια πειραματόζωα, απαγορεύθηκε διεθνώς η χρησιμοποίηση δεδομένων ή δημοσιευμάτων που βασίζονταν σε τέτοια πειράματα, τα οποία αποτελούσαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος. Από επιστημονική πλευρά τα ‘πειράματα’ αυτά είναι σαν να μην υπάρχουν, σαν να μην έγιναν ποτέ. Από τη στιγμή που καταδικάζονται δολοφόνοι τύπου Κουφοντίνα θα πρέπει για την κοινωνία να είναι σαν να μην υπάρχουν: να μη δίνεται καμία απολύτως σημασία στα λόγια και στα έργα τους. Ίσως με τον τρόπο αυτό να έχουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα στην καταπολέμηση τέτοιου είδους εγκλημάτων. Με την τρέχουσα δημοσιογραφική πρακτική, ο ‘συγγραφέας’ και ο οίκος Λιβάνη έχουν απολαύσει την δωρεάν διαφήμιση της ζωής τους. Τι περισσότερο ήθελαν;
     Εκτός κι αν όλη αυτή η φασαρία δεν έγινε τελείως δωρεάν...