Σαν να ξεχαστήκαμε, δεν νομίζετε; Οπωσδήποτε ένα μικρό διάλειμμα δεν βλάπτει. Δεν λείπουν όμως και τα ερεθίσματα και οι αφορμές για σκέψη και τα ‘αγκάθια’ που θέλουν ξερίζωμα. Όλες αυτές τις μέρες, σε κάθε δελτίο ειδήσεων ακούει κανείς για τη σκληρή διαπραγμάτευση με την τρόικα που πρέπει να κλείσει μέχρι Κυριακή βράδυ, άντε Δευτέρα πρωί, και που περιλαμβάνει από τράπεζες (πάντα στο προσκήνιο αυτές) μέχρι γάλα υψηλής παστερίωσης, ψωμάκι, φάρμακα και βιβλία (γιατί θυμήθηκα τώρα τον παλιό Χάρυ Κλυν: «Φασολάκια Βοιωτίας δεκαέξι και σαράντα!»). Υπάρχει κάτι που δεν περνάει από διαπραγμάτευση με τους de facto διαχειριστές της χώρας; Και πόσο σκληρή είναι η διαπραγμάτευση; Αν η κλίμακα σκληρότητος εκτείνεται από γιαούρτι μέχρι πλαστελίνη, τότε φοβούμαι ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για το ατσάλι και τα διαμάντια. Υποψία μου βέβαια είναι ότι κάθε πλευρά έχει προαποφασισμένες τις υποχωρήσεις και τις παραχωρήσεις που θα κάνει, απλώς πρέπει να τραβήξει ως το τέλος την υπάρχουσα προθεσμία ώστε να μη φανεί ενδοτική και ‘εύκολη’ απέναντι στον συνομιλητή. Ένα παιχνίδι είναι κι αυτό, που παίζεται με ξένα λεφτά πάνω στις πλάτες όλων των άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου