Η άρρωστή μου δεν έχει άλλο κοινό σημείο με την συγγραφέα της ‘Αλεξιάδας’ εκτός από το όνομά της, αλλά βιώνει ένα διαφορετικό προσωπικό έπος. Έχοντας ζήσει τον καρκίνο από νεαρή ηλικία, πέρασε μια εικοσαετία σε ύφεση μετά από όλες τις δυνατές θεραπευτικές παρεμβάσεις. Τη γνώρισα πριν εφτά σχεδόν χρόνια, όταν μια δύσπνοια βρέθηκε να οφείλεται σε μια μεγάλη ποσότητα υγρού, που ήταν θετικό για τον ίδιο παλιό καρκίνο. Μετά το πρώτο σοκ ξαναπέρασε τη δοκιμασία της χημειοθεραπείας. Είχε να την δω πολύ καιρό, αλλά μάθαινα το νέα της και ότι συνέχιζε να είναι καλά. Μου τηλεφώνησε απρόσμενα τις προάλλες: καινούργια δύσπνοια εδώ και μερικούς μήνες. Μήπως...; Το δύσκολο ερώτημα κρεμόταν άφωνο στη συζήτηση. Οι εξετάσεις δείχνουν προς την επίφοβη κατεύθυνση: μια εικόνα υποτροπής και πάλι. Εφτά χρόνια μετά την προηγούμενη. Όσο κι αν η υπόνοια είναι δεδομένη και κυρίαρχη εξαρχής στην κουβέντα μας, το αποτέλεσμα της αξονικής δεν παύει να είναι ένα σοκ. Ο ‘σκελετός στο ντουλάπι’ ξύπνησε και πάλι. Εξετάζουμε τα δεδομένα. Το μεγάλο χρονικό διάστημα της ύφεσης είναι θετικό, δείχνει ότι η εξέλιξη είναι αργή: πρόκειται για χρόνια νόσο. Έπειτα, πριν εφτά χρόνια τα πράγματα έδειχναν εξίσου ζοφερά, και κανένας δεν θα φανταζόταν τότε μια τόσο μακρά πρόγνωση . Με το ενθαρρυντικό αυτό μήνυμα την παρακινώ να επικοινωνήσει με τους ογκολόγους χωρίς καθυστέρηση. Ο Θεός είναι μεγάλος, και σίγουρα ξέρει καλύτερα από μας. Εμείς ως άνθρωποι θα κάνουμε το πρέπον, ουσιαστικό μέρος του οποίου είναι και η ψυχική στήριξη μιας νέας γυναίκας που έχει ‘παντρευτεί’ την κακοήθη νόσο εδώ και τόσα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου