Χαρτάκια

Όπου κι αν στρέψω τη ματιά μου, στο γραφείο, στις τσέπες μου, στο σπίτι και στη δουλειά, σε ράφια και συρτάρια, βλέπω να με κυκλώνει ένα πλήθος από χαρτάκια κάθε λογής και σχήματος και μεγέθους. Άλλοτε κανονικά και τετραγωνισμένα, άλλοτε πρόχειρα και μάλλον βιαστικά σχισμένα από κάποιο τετράδιο, μπλοκ, παλιό φάκελλο ή ό,τι άλλο. Συχνά είναι 'παλίμψηστα', γραμμένα δίπλα σε άλλο άσχετο κείμενο (εκείνη η μανία να αξιοποιώ τους λευκούς χώρους) ή στην πίσω του πλευρά. Σημειώσεις κάθε μορφής, άλλοτε σαφείς και άλλοτε κρυπτογραφημένες. Υπενθυμίσεις. Λίστες εργασιών σε εκκρεμότητα. Διευθύνσεις και τηλέφωνα (συχνά έχω ξεχάσει σε ποιον ανήκουν). Ασθενείς και συνάδελφοι. Προσχέδια κειμένων για το ιστολόγιο. Υποχρεώσεις που ολοκληρώθηκαν, άλλες που περιμένουν τη σειρά τους. Ημερομηνίες και προθεσμίες: να τηλεφωνήσω εδώ, να γράψω εκεί, να στείλω κάτι αλλού. Ιδέες για μελλοντικό γράψιμο (άφθονες...). Βιβλιογραφικές παραπομπές, που πιθανώτατα δεν θα αναζητήσω ποτέ. Εργαστηριακά αποτελέσματα που πήρα τηλεφωνικά και ελπίζω να τα έχω περάσει στα ανάλογα αρχεία. Μισοσβησμένα και ξεχασμένα. Άλλα χρήσιμα και άλλα--ευτυχώς ή δυστυχώς--τελείως άχρηστα, από τη στιγμή που αγνοούσα παντελώς την ύπαρξή τους. Αφθονούν σαν τα μικρόβια, 'μολύνουν' το περιβάλλον, και καμιά φορά προκαλούν νοερές ζυμώσεις και παράγουν κείμενα σαν κι αυτό, κάποιο Σάββατο πρωί ή μια Τρίτη μετά τα μεσάνυχτα.
     Μπορώ χωρίς αυτά; Δύσκολο το βλέπω. Όσες φορές δοκίμασα να απαλλαγώ από την παρουσία τους, διαπίστωσα ότι έχουν την αναγεννητική ικανότητα της Λερναίας Ύδρας: για καθένα που καταστρέφω εμφανίζονται άλλα δύο ή τρία. Έχουν γίνει τρόπος ζωής ή τουλάχιστον εργασίας (αυτό που οι λατινομαθείς ονομάζουν modus vivendi ή operandi), εργαλείο καθημερινής χρήσης. Γράφονται εύκολα, καταστρέφονται πολύ δύσκολα, και συχνά με κάποιο μικρό πόνο: καθένα είναι μια απώλεια. Πολλές από τις σημειώσεις αυτές δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ (τόση αξία έχουν). Και μόνο το ανασκάλεμά τους τρώει ώρες. Όσες φορές επεχείρησα να τα περάσω στον υπολογιστή, απλώς τα έχασα σε κάποιο ηλεκτρονικό βάραθρο. Δεν βλέπονται, λησμονιούνται, για να με ξαφνιάσουν ξανά σε μια μελλοντική εκκαθάριση του σκληρού δίσκου.
     Για στάσου όμως. Εκείνο το 'ψυχογενής δύσπνοια' που βλέπω εδώ, μαζί με δυο φρασούλες από το ιστορικό της άρρωστης, μπορεί να γίνει ένα πολύ κειμενάκι. Σας αφήνω λοιπόν για να το δουλέψω τώρα. Στη βράση κολλάει το σίδερο.