Λογχόνυκτοι

Δημήτριον κτείνουσι λόγχαι, Χριστέ μου,

ζηλούντα πλευράς λογχονύκτου σης πάθος.

«Ας δανειστούμε κι εμείς κάτι από τον Άγιο Δημήτριο», λέω στη Γερόντισσα που χρειάστηκε σήμερα, ανήμερα της εορτής, να παρακεντήσω για διαγνωστικούς λόγους. Έστω και, αντί της λόγχης, με λεπτή βελόνα, έστω και με τοπική αναισθησία. Κουνάει το κεφάλι με κατανόηση. Μικρό το πάθος.
     Η άλλη ‘λογχόνυκτος’, για την οποία έγραψα προχθές, μας άφησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, την ώρα που απέλυε η αγρυπνία του Αγίου και ψάλαμε το τρισάγιο των κεκοιμημένων. Καλή ανάπαυση να έχει.