Στον δημόσιο βίο μας, η έννοια του τίτλου παραπέμπει μόνο στην ομώνυμη πλατεία της Αθήνας, που κι αυτή έχει χάσει την φυσιογνωμία της (αν και έχω να την δω χρόνια). Δεν μας πολυαρέσει ως ιδέα, όπως φαίνεται. Ή ακριβέστερα, δεν αρέσει σε κάποιους, και καλλιεργούν την αντίθετή της με κάθε μέσο και σε κάθε ευκαιρία. Η συνεννόηση, η ομοφωνία, η κοινή εθνική γραμμή πλεύσης φαντάζουν σαν θανάσιμα πολιτικά αμαρτήματα που πρέπει να τα αποφύγουμε πάση θυσία. Το «πάταξον μεν, άκουσον δε» του Θεμιστοκλή προς τον Ευρυβιάδη ερμηνεύεται ως στάση άτακτης υποχώρησης (γι’ αυτό και ποτέ σχεδόν δεν ακούγεται...). Ο εξόριστος Αριστείδης πέρασε νύχτα από την Αίγινα στην Αττική για να ειδοποιήσει τον Θεμιστοκλή (που τον είχε εξορίσει) για τις κινήσεις του Περσικού στόλου, παραμερίζοντας την πικρία του μπροστά στον εθνικό κίνδυνο. Εμείς συνηθέστερα ψάχνουμε να βρούμε πώς θα ‘πατάξουμε’ πρώτοι ή πώς θα ανταποδώσουμε το πλήγμα, αδιαφορώντας για το ότι σε κάθε καυγά κάποιοι άλλοι επωφελούνται από τη σύγχυση και την ταραχή. Κι ο διάβολος σε κάθε περίπτωση τρίβει τα χέρια του...
Σκέφτηκα τα παραπάνω καθώς διάβασα σήμερα στο Διαδίκτυο ωραία κείμενα της Β. Νευροκοπλή (Το σκήπτρο της διχόνοιας) και του Χ. Τσούκα (Πόνος που χωρίζει και πόνος που ενώνει), πάνω στο ίδιο θέμα: τη διχόνοια και τον διχασμό. Μπορούμε, αντί για τις συνήθεις συναισθηματικές σπασμωδικές μας ενέργειες (που εύκολα μεταβάλλονται υπό την χειραγώγηση των Μέσων) να σκεφτούμε ώριμα και ψύχραιμα; Αν ναι, τότε έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου