Ανεμοστρόβιλος

«Μια και θα λείψεις αυτές τις μέρες, ευκαιρία είναι να συγυρίσουμε το γραφείο σου», μου ανακοίνωσε το έτερον ήμισυ (αυτό που οι Άγγλοι ευγενικά ονομάζουν ‘my better half’). Η καλοπροαίρετη αυτή απόφαση έφτασε στ’ αυτιά μου περίπου σαν προειδοποιητικό τηλεφώνημα ότι επίκειται βομβιστική επίθεση, ή σαν έκτακτη αναγγελία ακραίων καιρικών φαινομένων. Η προηγούμενη εμπειρία έλεγε ότι τίποτε δεν θα βρισκόταν στη συνηθισμένη θέση του μέσα στο γνωστό και εν πολλοίς ελεγχόμενο χάος. Κατά την επιστροφή διαπίστωσα ότι η ‘απειλή’ είχε πραγματοποιηθεί. Βιβλία, περιοδικά, σημειώματα, αποκόμματα, ανάτυπα άρθρων, φωτογραφίες, φάκελλοι αρχειοθέτησης (ή συσσώρευσης), όλα υποβλήθηκαν στο γνωστό παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες: το καθένα ‘κάθησε’ κάπου αλλού. Άντε τώρα να το βρεις και να το επαναφέρεις στη θέση του. Κι όλα αυτά γιατί; Για να φύγουν μερικά χιλιοστά σκόνης που ο χρόνος και ‘η των αέρων ευκρασία’ είχαν παραχώσει ανάμεσά τους; Αρρώστια κι αυτό το συγύρισμα!
      Ωστόσο, προσπαθώντας να βρω κάποια άκρη στο νέο, αναβαθμισμένο χάος, θυμήθηκα τον Καραγκιόζη που έλεγε: «Εγώ τα παλιά χρέη τα ξεχνάω. Τα καινούργια τα αφήνω να παλιώσουν, για να τα ξεχάσω κι εκείνα. Έτσι δεν χρωστάω ποτέ». Διάφορα χαρτιά, άρθρα, διαφημιστικά φυλλάδια, αποκόμματα, ‘περισσεύματα κλασμάτων’ που είχαν κάποτε αποθησαυρισθεί ως ενδεχομένως μελλοντικώς χρήσιμα πήραν την άγουσα προς τον κάδο της ανακύκλωσης. Κι έτσι ‘εδικαιώθη η συμβία από των έργων αυτής’. Τι σου είναι ο χρόνος... Σχετικοποιεί την αξία των πάντων. Θα το θυμάμαι; Κι αυτό σχετικό είναι, όπως θα αποδείξει κάποιο επόμενο συγύρισμα, ίσως μετά από μερικά χρόνια.