Κινητικότητα

Από τις λέξεις που ‘πλούτισαν’ φέτος τον δημόσιο λόγο στη χώρα μας. Δεν είναι βέβαια νέα ως λήμμα, αλλά πρόσφατα απέκτησε φρέσκο νόημα. Με την τρέχουσα έννοιά της λοιπόν αναφέρεται στη δυνατότητα που θα έχει στο εξής το κράτος να μετακινεί τους μέχρι τώρα καρεκλοπαγείς υπαλλήλους του σε διάφορες θέσεις και υπηρεσίες, ανάλογα με τις ανάγκες. Μνημονιακή απαίτηση ή ρεαλιστική προσαρμογή; Όπως κι αν έχει το πράγμα, όπως και κάθε άλλο ‘μέτρο’ έχει και η κινητικότητα θετικές και αρνητικές συνέπειες, με τις οποίες όμως δεν θα ασχοληθούμε εδώ.

     Ωστόσο, ας μη θεωρήσουμε ότι πρόκειται για καινούργιο φαινόμενο. Εδώ και δεκαετίες διακρίνει πρωτίστως και κυρίως τους υπουργούς. Τα παραδείγματα άφθονα, και δεν χρειάζεται να τα προσωποποιήσουμε. Ο ίδιος άνθρωπος σήμερα μπορεί να είναι Εσωτερικών, αύριο Υγείας, μεθαύριο Αμύνης, τον άλλο μήνα Εθνικής Οικονομίας, Παιδείας, Περιβάλλοντος, και ό,τι άλλο (τυχαίες οι επιλογές). Πολλές και απρόβλεπτες οι μεταμορφώσεις, ξαφνιάζουν ακόμη και τους ειδικούς αναλυτές. Ας αναρωτηθούμε μόνο για κάτι πολύ απλό (κατά την προσφιλή έκφραση συγχρόνου πολιτικού ανδρός). Μια και η άλλη έννοια του συρμού είναι η ‘αξιοκρατική επιλογή’, οι υπουργοί περνούν καινούργιο ΑΣΕΠ πριν από κάθε μετακίνηση ή έχουν ‘διαρκείας’;