Δημοκρατικά

 [Του Ηλ. Μακρή, Καθημερινή 12-9-2013]

[Του Α. Πετρουλάκη, Καθημερινή 12-9-2013]

Η ‘προφητεία’ είχε από καιρό εξαγγελθεί, και τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την πραγμάτωσή της: οι εκπαιδευτικοί, αφού αγιάσθηκαν πρεπόντως, κατέρχονται σε απεργίες διαρκείας, με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες. Άκουσα σε ενημερωτική τηλεοπτική εκπομπή έναν συνδικαλιστή κάποιας ΕΛΜΕ να καυχάται ότι από τα 2600 μέλη της συμμετείχαν στη λήψη της απόφασης για απεργία κάπου 250, ενώ άλλες φορές ήταν μόλις 30-40. «Εκ των λόγων σου κρινώ σε, πονηρέ δούλε», κατά τον λόγο του Ευαγγελίου. Με περισσή ειλικρίνεια μας ομολόγησε ότι ακόμη κι αν οι μετέχοντες ψήφιζαν μονοκούκι υπέρ της απεργίας, θα αποτελούσαν μόλις το 9,6% του συνόλου. Βλέπετε, είναι δημοκρατική κατάκτηση το δίκαιο της μειονότητας, και ποιος νοιάζεται για το υπόλοιπο 90,4%; Αν πρέπει να βγούμε κάποια στιγμή από το συνδικαλιστικό τέλμα, μόνο η υποχρεωτική ψήφος για τέτοιες αποφάσεις ίσως μας σπρώξει λίγο μπροστά. Επιτέλους, ας ακουσθεί και η φωνή της σιωπηρής πλειοψηφίας.
     Εξάλλου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μίλησε σε μαθητές στα πλαίσια του σχολικού αγιασμού και τους κάλεσε να αγωνιστούν για να τα πάρει όλα σβάρνα το ποτάμι (εκείνο που δεν γυρίζει πίσω..., κατά τον αείμνηστο). Δυο απορίες. Αν μιλούσε σε κάποιο σχολείο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, δεν θα ξεσηκωνόταν ο ντουνιάς για την φασιστική προπαγάνδα; (Άσχετα αν χρησιμοποιούσε περίπου τα ίδια συνθήματα). Κι αν μιλούσε στους μαθητές ένας κληρικός και τους παρότρυνε να αγαπούν τον Θεό, την πατρίδα τους, να σέβονται τους γονείς και τους δασκάλους τους, να είναι υπάκουοι, μελετηροί, ευγενικοί, φιλότιμοι, δεν θα τον κατηγορούσε ο ‘προοδευτικός’ τύπος για ‘κατηχητικό’; Προφανώς, ινστρούχτορες θέλουμε, κατηχητές όμως όχι.