Το διάβασα τις προάλλες σε άρθρο του Θ. Ντόκου στην Καθημερινή: ‘... Χρειαζόμαστε τη μετάβαση από την προσωπική αίσθηση αδυναμίας (και αδιαφορίας) να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα σε μια νοοτροπία ατομικής ευθύνης και συνεισφοράς. Πρέπει να ξαναγίνει επίκαιρος ο Καζαντζάκης (Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω) και ο πρόεδρος Κένεντι (Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου)’.
Και θυμήθηκα το βιβλίο ‘Υπεύθυνοι για όλα’ του π. Νεκτάριου Αντωνόπουλου. Η θέση είναι απόλυτα σύμφωνη με την ορθόδοξη αντίληψη για την προσωπική θέση και ευθύνη όλων μας μέσα στην κοινή ανθρώπινη μοίρα.
1 σχόλιο:
Αντώνη, με έκανες να θυμηθώ ένα παλιό περιστατικό και να ξαναγελάσω. Κάποτε η μικρή μας κόρη είχε ξεχάσει την τσάντα της στο σχολείο. Η μητέρα της την κατσάδιασε για να καταλήξει στο εξής αμίμητο:
- Επιτέλους! Είσαι ένα υπεύθυνο παιδί της ... τρίτης Δημοτικού!!
Τότε, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα γέλια μου, αλλά πίστεψέ με, το μάθημα έπιασε κάποιο τόπο!
Δημοσίευση σχολίου