Πλούτος

Διαβάζουμε κάθε τόσο άρθρα και μηνύματα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για τα τεράστια αποθέματα ορυκτού και άλλου φυσικού πλούτου που διαθέτει η Ελλάδα. Ακόμη κι αν τα νούμερα είναι ‘φουσκωμένα’ για λόγους εντυπωσιασμού, το ένα δέκατο απ’ αυτά να είχαμε δεν θα χρωστούσαμε τίποτε και σε κανέναν. Πού είναι τέλος πάντων όλος αυτός ο θησαυρός, και γιατί μένει ανεκμετάλλευτος;

     Από την άλλη μεριά, κάθε φορά που ακούγεται κάποια ‘χρυσοφόρα’ επένδυση (πρόχειρο παράδειγμα, η εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική) υπάρχει ένας πολύ ισχυρός αντίλογος, που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε. Ότι δηλ. μια τέτοια επιχείρηση έχει σημαντικό, καταστροφικό θα έλεγε κανείς, κόστος για το περιβάλλον και τη φυσική ομορφιά του [βλ. βίντεο], και βέβαια δεν μπορεί να επιτραπεί να προχωρήσει. Ο αντίλογος αυτός σχεδόν πάντα παίρνει τη μορφή αντιπολιτευτικής τακτικής, διότι προσφέρεται για άλλου είδους ‘εκμετάλλευση’. Το ότι πάντα στην εκχώρηση τέτοιων προνομίων γίνεται λόγος και για χαριστικές παραχωρήσεις ή για λεφτά που άλλαξαν χέρια κάτω από το τραπέζι, ας το αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη (χωρίς να το απορρίπτουμε).

     Τότε, τί ακριβώς γίνεται με τον φημολογούμενο ορυκτό πλούτο μας; Τον έχουμε ή δεν τον έχουμε; Μπορούμε ή δεν μπορούμε να τον εκμεταλλευθούμε; Υπάρχει άλλος τρόπος αξιοποίησης, που να μην καταστρέφει ένα φυσικό αγαθό (που δεν μετριέται σε χρήμα) εν ονόματι κάποιων (δισ)εκατομμυρίων στο ταμείο (ή σε κάποιες τσέπες); Υπάρχει μέση οδός, όπως θα την ήθελε η καμήλα του Αισώπου; Ερωτήματα που στην Ελλάδα δεν συζητούνται σχεδόν ποτέ νηφάλια, μια που από τη μία μεριά κρύβεται η αδηφάγα οικονομική κερδοσκοπία και από την άλλη η ευκαιριακή πολιτική καιροσκοπία. Ποια από τις δυο είναι άραγε χειρότερη;