Αποστάσεις

Παραθέτω από το προχθεσινό άρθρο της Τασούλας Καραϊσκάκη (Επικίνδυνες αποστάσεις, Καθημερινή 17/2/2013):

«Πώς μπορούμε να κάνουμε την επανάσταση από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, όπου ήρθαμε με πολυτελή αυτοκίνητα; Λέτε ότι καταλαβαίνετε τους πολίτες, ότι υποφέρετε ως σοσιαλιστές. Αλήθεια, νιώθουμε αυτόν τον πόνο εδώ μέσα;», αναρωτήθηκε προ ημερών η 29χρονη γενική γραμματέας της Διεθνούς Ενωσης της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Μπεατρίζ Ταλεγκόν από το βήμα του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Λισσαβώνα, που διεξήχθη υπό την προεδρία του Γιώργου Παπανδρέου. Η κ. Ταλεγκόν διαμαρτυρήθηκε για τον αποκλεισμό των νέων από το βήμα της Διεθνούς, για τη δυσκολία να ακουστούν, συμπληρώνοντας: «Τις συνέπειες από τις πράξεις ή την απραξία σας τις πληρώνουμε εμείς οι νέοι, που δεν μπορούμε να φύγουμε από το σπίτι των γονιών μας, να κάνουμε παιδί στα 30 γιατί δεν έχουμε δουλειά, μολονότι είμαστε η καλύτερα εκπαιδευμένη γενιά... Εσείς οι ηγέτες -κακώς σας αποκαλούν ηγέτες- είστε υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει».      Και κάνω τη σκέψη ότι ο φαρισαϊσμός είναι αρχαία αμαρτία: από την εποχή του Χριστού ακούγαμε το "πάντα όσα αν είπωσιν υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατά δε τα έργα αυτών μη ποιείτε, λέγουσι γαρ και ου ποιούσι". Ανάμεσα στο "λέγω" και το "πράττω" φαίνεται ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση, που δεν σχετίζεται ούτε με συγκεκριμένη ιδεολογία ούτε με πολιτική πλατφόρμα: είναι υπεράνω τέτοιων πραγμάτων.