Το διάβασα τις προάλλες σε άρθρο του Θ. Ντόκου στην Καθημερινή: ‘... Χρειαζόμαστε τη μετάβαση από την προσωπική αίσθηση αδυναμίας (και αδιαφορίας) να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα σε μια νοοτροπία ατομικής ευθύνης και συνεισφοράς. Πρέπει να ξαναγίνει επίκαιρος ο Καζαντζάκης (Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω) και ο πρόεδρος Κένεντι (Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου)’.
Και θυμήθηκα το βιβλίο ‘Υπεύθυνοι για όλα’ του π. Νεκτάριου Αντωνόπουλου. Η θέση είναι απόλυτα σύμφωνη με την ορθόδοξη αντίληψη για την προσωπική θέση και ευθύνη όλων μας μέσα στην κοινή ανθρώπινη μοίρα.
Αντώνη, με έκανες να θυμηθώ ένα παλιό περιστατικό και να ξαναγελάσω. Κάποτε η μικρή μας κόρη είχε ξεχάσει την τσάντα της στο σχολείο. Η μητέρα της την κατσάδιασε για να καταλήξει στο εξής αμίμητο:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Επιτέλους! Είσαι ένα υπεύθυνο παιδί της ... τρίτης Δημοτικού!!
Τότε, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα γέλια μου, αλλά πίστεψέ με, το μάθημα έπιασε κάποιο τόπο!