Κάθε τόσο τελευταία διαβάζουμε θρηνητικά δημοσιεύματα γνωστών και εγκύρων αρθρογράφων, και στην εφημερίδα σας, για το πόσο ψηλά ακόμη θα πάει η ανεργία, πόσο έπεσε η αγοραστική μας δύναμη, πόσο κινδυνεύει το εισόδημα από τα εναπομείναντα ακίνητα, τι άλλους φόρους θα βρούμε μπροστά μας κ.ο.κ. Πολύ καλά όλα αυτά, και ορθώς τα γράφουν. Μόνο που... συμβαίνει να είναι οι ίδιοι έγκυροι αρθρογράφοι που επιμένουν εδώ και τρία χρόνια ότι πικρό το ποτήρι, αλλά πρέπει να το πιούμε. Δεινό το μνημόνιο, αλλά πρέπει να το εναγκαλισθούμε ως μόνη διέξοδο. Στενός ο κορσές, αλλά πρέπει να σφίξουμε τα λουριά όσο δεν πάει άλλο. Επιτέλους, ο χρυσός ‘δρόμος της καμήλας’ από τον μύθο του Αισώπου τόσο άγνωστος μας είναι; Η έννοια του μέτρου, για την οποία τόσο περήφανοι ήταν οι πρόγονοί μας, τόσο πολύ έχει εξοβελισθεί από τη σκέψη και την πρακτική μας; Πού βρίσκονται εκείνες οι περίφημες ‘κόκκινες γραμμές’, οι δήθεν τραβηγμένες με αίμα; Στην ιατρική ξέρουμε ότι κάποτε πρέπει να κάνουμε πίσω στη θεραπεία μας όταν ο ασθενής κινδυνεύει περισσότερο από τα φάρμακα απ’ ό,τι από την αρρώστια. Αντί για ‘ήπιες προσαρμογές’ που ακούγαμε κάποτε, τώρα δεχόμαστε τη μία ομοβροντία μέτρων μετά την άλλη. Και είναι σαν να ακούμε τον Αισχύλο να λέει στον δεσμώτη Προμηθέα: "τοιούδε μόχθου τέρμα μη τι προσδόκα". Ωστόσο, ο τραγικός ποιητής συνεχίζει: "πρίν άν Θεός τις διάδοχος τών σών πόνων φανή". Κάτι που συνήθως το λησμονούμε.
[Απεστάλη στην Καθημερινή]
1 σχόλιο:
Η προσπάθεια είναι να έχουμε πάση θυσία εσωτερική υποτίμηση για να γίνουμε "ανταγωνιστικοί". Κάτι τέτοιο επιχειρήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία στη δεκαετία του 20 και δεν πέτυχε οδηγώντας σε κλιμάκωση την ύφεση. Και η Βρετανοί τότε είχαν και δική τους νομισματική πολιτική και ήταν υπερδύναμη. Πράγματα που εμείς δεν έχουμε. Δεν υπάρχουν αυτοματισμοί των αγορών που λειτουργούν μονοσήμαντα. Το περιβάλλον διαμορφώνει την αποτελεσματικότητα της όποιας οικονομικής πολιτικής. Αν οι άλλοι μειώνουν τα κόστη τους πιο εύκολα και πιο δραστικά από σένα, σε τι βάθος χρόνου θα αποβείς ανταγωνιστικός; Και τομείς που λέμε ότι έχουμε καλύτερα προσόντα από χώρες που γειτνιάζουμε, αυτά τα προσόντα εκμηδενίζονται εφόσον μέω παγκοσμιοποίησης η προσφορά τους είναι αδρή και φτηνή.
Δημοσίευση σχολίου