Τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο γνωστό παρουσιαστικό. Μια αόριστη κατήφεια. Τι κρύβουν πίσω από το ανέκφραστο εξωτερικό; Ελπίδα; Απόγνωση; Αμηχανία; Αποδοχή; Περιμένουν το ημερήσιο ‘ανακοινωθέν’ (ενημέρωση), την ώρα του επισκεπτηρίου στην Εντατική, που ίσως να ανεβάσει λίγο την αισιοδοξία τους, πιο συχνά συντηρεί μια ελπίδα που τρεμοπαίζει. Μερικοί κρατούν κάποιο βιβλίο ή φυλλάδιο. Τον Παρακλητικό Κανόνα, τα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ, έναν βίο κάποιου άλλου αγίου. Διαβάζουν και αναπέμπουν σιωπηρές προσευχές—εδώ οι άγιοι είναι το τελευταίο αποκούμπι. Εδώ δεν κάνει κανείς ειρωνικές ή βλάσφημες σκέψεις: λίγο η πίστη και λίγο η ανάγκη διώχνουν τέτοιες ιδέες από το μυαλό. Εδώ η ‘ελπίδα πεθαίνει τελευταία’, όπως αρέσκονται να λένε όλοι. Ανταλλάσσουν μερικές κουβέντες, αμοιβαίες εντυπώσεις, κάποια ενθάρρυνση, με παλιούς και νέους ομοιοπαθείς. Σώνεται η μέρα, σε λίγο θα κλείσουν τις πόρτες. Στο σπίτι για μερικές ώρες ύπνο. Αύριο πρωί, πάλι εδώ θα βρίσκονται. Και οι μέρες γίνονται εβδομάδες και καμιά φορά μήνες, και τα ίδια πρόσωπα ‘χτυπούν κάρτα’ στην αίθουσα αναμονής, και όσο πάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου