Κοινωνική αδράνεια

Στη φυσική μαθαίναμε ότι αδράνεια ονομάζεται η αντίσταση ενός σώματος σε κάθε απόπειρα μεταβολής της κινητικής του κατάστασης. Ας μεταφέρουμε το νόημα του ορισμού σε τρέχοντα φαινόμενα.
     Ακούω προχθές στο ραδιόφωνο ότι οι οδηγοί των μεταφορικών μέσω σταθερής τροχιάς στην Αθήνα θα απεργήσουν την Πρωτοχρονιά ζητώντας να εξαιρεθούν από το ενιαίο μισθολόγιο. Γιατί; Διότι, λένε, αλλιώς θα δουλεύουν με δημοσιοϋπαλληλικό ωράριο μόνο. Όταν ανέλαβαν τη δουλειά αυτή άραγε δεν ήξεραν ότι τα μέσα μεταφοράς κινούνται και άλλες ώρες; Τι είναι αυτό που κάνει τις απογευματινές ώρες διαφορετικές από τις πρωινές ώστε να διεκδικούν άλλα λεφτά;
     Διαβάζω ακόμη ότι για παρόμοιους λόγους οι υπάλληλοι των (δημοσίων) μουσείων απειλούν να μη δουλεύουν (με το «έτσι θέλω») τις αργίες και τα σαββατοκύριακα, τότε δηλαδή που πηγαίνει ο κόσμος, και κυρίως οι πολλοί ξένοι τουρίστες, στα μουσεία. Αναρωτιέμαι (όπως και παλιότερα): αν τη διαχείριση ενός μουσείου την είχε μια ιδιωτική εταιρεία, θα άνοιγαν ή όχι από το πρωί μέχρι το βράδυ, και κάθε μέρα;
     Δυο μόνο παραδείγματα που απεικονίζουν το γενικό φαινόμενο, ότι η ελληνική κοινωνία αποτελεί ένα πολύπλοκο άθροισμα μικροσυμφερόντων, προνομίων και ‘ειδικών καθεστώτων’, που αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια μεταβολής της κατάστασής τους. Κανένα δεν είναι διατεθειμένο να χάσει τα ‘κεκτημένα’ και δεν καταλαβαίνει ότι οι καιροί, οι ανάγκες, οι περιστάσεις έχουν αλλάξει ριζικά. Ένα πρωί θα διαπιστώσει ότι έχουν χαθεί ακόμη και τα στοιχειώδη και πραγματικά νόμιμα. Αλλά τότε βέβαια θα είναι πολύ αργά, για όλους.