Αντιμύθιον

Πάντα υπάρχει και η άλλη οπτική γωνία. Ακόμη και οι κλασικοί διδακτικοί μύθοι του Αισώπου επιδέχονται και μια διαφορετική ανάγνωση, όπως η παρακάτω του αείμνηστου Φώτη Κόντογλου (από το ‘Ευλογημένο καταφύγιο’), που δεν ακυρώνει βέβαια και τα διδάγματα του πρωτοτύπου:

     'Ένας τζίτζικας παραπονιέται: Εκείνος ο ασχημάνθρωπος, ο καμπούρης ο Αίσωπος, έπιασε και ταίριαξε για μένα ένα μύθο, που είναι γεμάτος ψευτιά. Πως τάχα χάνω τον καιρό μου το καλοκαίρι και τσαμπουνίζω όλη μέρα, καθισμένος στο δέντρο δίχως να γνοιαστώ, δίχως να νοιαστώ για τίποτα, απρόκοφτος και τεμπέλης. Και πως σαν έρθει ο χειμώνας, με σφίγγει η πείνα και πηγαίνω και κλαίγομαι στο μέρμηγκα να με ελεήσει. Πήγε ποτέ τζίτζικας να ζητιανέψει; Παραδέχομαι πως ζω χωρίς έγνοιες και πως το ρίχνω στον αμανέ. Όχι μονάχα το παραδέχομαι, αλλά και το καυχιέμαι. Τι χάρη θα είχε ο κόσμος αν κυνηγούσαν όλοι να μαζέψουνε λεφτά; Η πλάση θα ήτανε βουβή και άσχημη σαν κόλαση. Είδες κανένα μέρμηγκα να τραγουδάει; Όλο νευρικός είναι, όλο πηγαινοέρχεται σαν να ζητά ο κακόμοιρος την ευτυχία του, που δεν την βρίσκει μέσα στα πλούτη του. Ενώ εμείς είμαστε καλές ψυχές, κι ας μας κατηγορούνε. Λέμε «έχει ο Θεός» και όλα πάνε καλά!'

Εσείς με ποια εκδοχή συντάσσεσθε;