Το ιδανικό φάρμακο

Στη φαρμακολογία μαθαίνουμε ότι το ιδανικό φάρμακο (για οποιαδήποτε πάθηση) θα πρέπει να πληροί ορισμένες προϋποθέσεις: να είναι αποτελεσματικό, να δρα γρήγορα και να έχει μεγάλο θεραπευτικό εύρος, να είναι εύκολο στη χρήση ώστε να εξασφαλίζεται η συμμόρφωση του ασθενούς με τη θεραπεία, να έχει ελάχιστες παρενέργειες (δηλ. καλό προφίλ ασφάλειας) και να είναι κατά το δυνατόν φθηνό. Το ιδανικό φάρμακο πρακτικά δεν υπάρχει, οπότε ο σκοπός είναι πάντα να επιτυγχάνει κανείς την καλύτερη δυνατή σχέση μεταξύ προσδοκώμενης ωφέλειας και δυνητικής βλάβης (ή αρνητικών συνεπειών) από τη χρήση του.

     Ανάλογα κριτήρια θα μπορούσε κανείς να θέσει και για ένα φορολογικό σύστημα. Θα πρέπει να είναι δίκαιο, να είναι αποδεκτό από τους πολίτες (ώστε να εξασφαλίζεται η συμμόρφωσή τους μ’ αυτό), να αποδίδει τα αναμενόμενα και να μην αφήνει πίσω του κοινωνικά ερείπια ή αναβρασμό. Δυστυχώς οι πληροφορίες που διαρρέουν δεν δημιουργούν την αίσθηση ότι με το σχεδιαζόμενο φορολογικό νομοσχέδιο επιδιώκεται η σωστή ισορροπία ωφέλειας και βλάβης. Θα είναι πραγματικά κρίμα να σπαταληθεί τόσος κόπος για να βγει κάτι που θα είναι πρακτικά ανεφάρμοστο, μη αποτελεσματικό και κοινωνικά ζημιογόνο. Περιθώριο αναθεώρησης υπάρχει ακόμη, αλλά μάλλον είναι πολύ στενό. Ας εφαρμόσουμε τουλάχιστον τους κανόνες της φαρμακολογίας, για να πετύχουμε μια κατά το δυνατόν ‘ιδανική’ θεραπεία.

[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 5/12/2012]