Ευχές λειψές

Κρατώ μια ευχετήρια κάρτα από συνάδελφο. ‘Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος’, γράφει, με φόντο ένα γραφικό χιονισμένο τοπίο. Το χρονικό άλμα με ξαφνιάζει: θα πάμε κατευθείαν στο 2012 χωρίς να σταθούμε στα Χριστούγεννα; Η ερμηνεία μου: το μεγάλο Γεγονός είναι προφανώς ένα εμπόδιο που προσπαθούμε να υπερπηδήσουμε, διότι αλλιώς θα πρέπει υποχρεωτικά και ανεπανόρθωτα να σκοντάψουμε πάνω του. Για καλό μας βέβαια.
     «Ξέρεις, στέλνουμε ευχές και σε μουσουλμάνους», είναι η απάντηση στο ερώτημά μου. Η ‘πολιτική ορθότητα’ της δικαιολογίας μου θυμίζει εκείνο το άχρωμο, άοσμο, άγευστο Αμερικάνικο ‘Season’s Greetings’ που δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι σας θυμηθήκαμε κι εσάς, μέρες που είναι. Έχω την ένστασή μου. Εμείς τις δικές μας ευχές στέλνουμε. Αν κάποιοι θέλουν να τις παρεξηγήσουν ή να τις απορρίψουν, δικαίωμά τους. Όμως το γεγονός που γιορτάζουμε και για το οποίο ευχόμαστε δεν είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο ή η επικείμενη αλλαγή του χρόνου ή η άφιξη ενός ευτραφούς κοκκινοφορεμένου λευκογενειοφόρου (που τον βαφτίσαμε και άγιο...), αλλά η ‘Χριστού γέννα’. Χωρίς διάθεση πρόκλησης ή αντιπαράθεσης με κανέναν, ό,τι κι αν εκείνος πιστεύει ή δεν πιστεύει.
     Καλά Χριστού γέννα!