Με αφορμή την απόφαση της Ιεράς Συνόδου να μη συνεορτάσει με την πολιτειακή ηγεσία την Κυριακή της Ορθοδοξίας, πολλοί έγκυροι αρθρογράφοι, τόσο της Καθημερινής όσο και άλλων μέσων, επέκριναν την στάση αυτή ως βλαπτική για την ίδια την Εκκλησία και ως ‘θυμική αντίδραση’ του προκαθημένου της. Γεννάται το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να γίνει κοινός εορτασμός μιας μεγάλης θρησκευτικής εορτής με θεσμικά πρόσωπα που πανηγύρισαν (όπως δεν θα έπρεπε, λόγω ακριβώς του υψηλού θεσμικού τους αξιώματος) την ψήφιση ενός νόμου που αντιβαίνει στη διδασκαλία της Εκκλησίας; Και πότε άλλοτε η ψήφιση ενός νόμου (ακόμη και του καλύτερου και συμφερώτερου για τη χώρα) γιορτάσθηκε με τέτοιο τρόπο; Ο Αρχιεπίσκοπος και η Ιεραρχία με τη στάση τους σέβονται και τιμούν τον θεσμό που εκπροσωπούν. Ας προβληματισθούν ανάλογα και οι πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες.
Διάβασα κάποτε ότι η γιαγιά της Ελισάβετ της Αγγλίας έλεγε στην μελλοντική βασίλισσα όταν ήταν μικρή: «Το να μην κάνεις τίποτε είναι το πιο δύσκολο. Το να είσαι ουδέτερος δεν είναι φυσιολογικό. Ο λαός θέλει πάντα είτε να συνοφρυωθείς είτε να χαμογελάσεις, αλλά από τη στιγμή που το κάνεις, έχεις εκφέρει μια άποψη. Κι αυτό είναι κάτι που σαν μονάρχης δεν επιτρέπεται να κάνεις». Παράδοξο; Ίσως, αλλά και τελείως ουδέτερο. Αφύσικο; Όχι για έναν ανώτατο άρχοντα που έχει αποκλειστικά διακοσμητικό ρόλο. Η συμβουλή θα μπορούσε να απευθύνεται και σε προέδρους.
[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου