Δημοψηφίσματα

 Υπάρχει και άλλη οδός, πέρα από την κομματική πειθαρχία (φανερή ή υπόρρητη), για να αποφασίζονται σοβαρά θέματα που αφορούν το σύνολο μιας κοινωνίας. Έτσι, πρόσφατα η Ιρλανδία έκανε δημοψήφισμα για προτεινόμενη τροποποίηση του Συντάγματός της σε θέματα των γυναικών και της οικογένειας. Τα αποτελέσματα έστειλαν ηχηρά μηνύματα στην κυβέρνηση. Άνω του 67% απέρριψε την τροπολογία που διεύρυνε την έννοια της οικογένειας πέρα από την έννοια του γάμου, ώστε να περιλαμβάνει και ζεύγη που συμβιώνουν και τα παιδιά τους, ενώ το 73% απέρριψε την τροποποίηση της αναφοράς σε «καθήκοντα της μητέρας στο σπίτι». Κατόπιν τούτων ο πρωθυπουργός Leo Varadkar παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματός του και θα αποχωρήσει και από την πρωθυπουργία όταν το κυβερνών κόμμα εκλέξει τον διάδοχό του. Ο ίδιος μετά τα αποτελέσματα είχε παραδεχθεί ότι δεν έκανε αρκετά δραστήρια καμπάνια για τις μεταρρυθμίσεις αυτές, σε αντίθεση με προηγούμενα δημοψηφίσματα που είχε διεξαγάγει και που θεσμοθέτησαν στη χώρα τον ‘γάμο’ ομοφύλων (το 2015) καθώς και τις αμβλώσεις (2018), αλλαγές που θεωρήθηκαν ‘σεισμικές’ στην παραδοσιακά Ρωμαιοκαθολική Ιρλανδία. Ας σημειωθεί ότι στα δημοψηφίσματα εκείνα η σχετική προπαγάνδα είχε χρηματοδοτηθεί αδρά από διάφορα ‘ιδρύματα’ στις Ηνωμένες Πολιτείες [ΕΔΩ].

     Μπορεί βέβαια δικαιολογημένα να φαντασθεί κανείς ότι τέτοια στοχευμένη χρηματοδότηση θα κατευθυνόταν και προς τα μέρη μας αν η κυβέρνηση έφερνε το επίμαχο θέμα του ‘γάμου’ σε δημοψήφισμα. Δυο πιθανές υποθέσεις κάνω γιατί δεν το έκανε. Από τη μία, δεν συνηθίζεται στα μέρη μας να ζητείται η γνώμη του λαού. Από την άλλη, δεν θα ήταν καθόλου σίγουρο το αποτέλεσμα μιας ευρείας ψήφου, σε αντίθεση με την πιο εύκολη χειραγώγηση των βουλευτών. Εξάλλου, εμείς είμαστε πιο προοδευτικοί από τους Ιρλανδούς. Τι νομίζατε;