Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τις 17 Νοεμβρίου 1973, μιας ημερομηνίας που σημάδεψε την ιστορία του τόπου μας με διάφορους τρόπους. Συνδέθηκε με την πτώση της δικτατορίας, παρόλο που μεσολάβησε η τραγωδία της Κύπρου. Χαρακτήρισε μια γενιά, αν και δεν είναι εντελώς σαφές αν με τον όρο ‘γενιά του Πολυτεχνείου’ εννοούμε αυτούς που γεννήθηκαν τη χρονιά εκείνη, που ζούσαν τη δεκαετία του ’70, που βρέθηκαν μέσα ή γύρω από το Πολυτεχνείο τις μέρες του Νοεμβρίου, ή που κεφαλαιοποίησαν (ή και καπηλεύθηκαν) την ονομασία και τους συμβολισμούς της αργότερα, εκ του ασφαλούς. Ανάμεσα στους καπήλους ήταν και τα μέλη μιας οργάνωσης δολοφόνων με δεκάδες θύματα, που ευτυχώς έχει εδώ και χρόνια εξαρθρωθεί. ΄Εδωσε ακόμη αφορμή για μια ετήσια επέτειο που τιμάται κι αυτή ποικιλοτρόπως από διάφορες κοινωνικές ομάδες. Κάποιοι την αγνοούν παντελώς. Άλλοι τη θυμούνται τιμητικά και βγάζουν λόγους σε σχολεία και καταθέτουν λουλούδια στον τόπο του εγκλήματος. Πολλοί οργανώνουν και κάνουν πορείες με δεδομένο δρομολόγιο και κατάληξη. Και βέβαια κάθε τόσο μια υποομάδα βρίσκει ευκαιρία να αναδείξει τα… ανώτερα ιδανικά της πετώντας πέτρες και μολότωφ, βάζοντας φωτιές σε κάδους απορριμμάτων και αυτοκίνητα και σπάζοντας βιτρίνες καταστημάτων. Αλήθεια, δεν σκέφτονται ότι έτσι μιμούνται περισσότερο τα τανκς παρά τους εξεγερμένους φοιτητές του 1973; Απ’ όσο ξέρω, εκείνοι δεν πετούσαν τίποτε, ούτε έκαιγαν, ούτε έσπαζαν.
Σημ. Για ένα σύντομο και ουσιαστικό σχόλιο για την ημέρα, διαβάστε το κείμενο του Ν. Κωνσταντάρα στην Καθημερινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου