Απρόσμενα (ας βάλουμε ένα ερωτηματικό αμφιβολίας εδώ), μέσα στο τυπικό, γνωστό bis-προεκλογικό κλίμα προέκυψε ένα δράμα: αλιευτικό σκάφος 30 μέτρων, κατάφορτο από ανθρώπινες ψυχές (οι υπολογισμοί μιλούν για 600-800 άτομα), παλαντζάρει και ανατρέπεται σ’ ένα από τα πιο βαθιά σημεία της Μεσογείου, 50-τόσα μίλια από την Πύλο. Μέχρι στιγμής ακούμε για 79 νεκρούς και εκατό και κάτι διασωθέντες, ενώ οι περισσότεροι (κυρίως τα γυναικόπαιδα) θεωρείται ότι βρίσκονταν στα (πιθανώς κλειδωμένα) αμπάρια του σκάφους «για λόγους ασφαλείας» (εδώ γελάστε όσο πιο πικρά μπορείτε…). Πολιτικοί, κόμματα, θεσμοί εγχώριοι και ξένοι εκφράζουν την αποδοκιμασία και τη θλίψη τους για το τραγικό συμβάν, κηρύσσεται τριήμερο εθνικό πένθος, και οι τηλεπαρουσιαστές ανασύρουν από το αρχείο άλλα πολύνεκρα ναυάγια σ’ αυτή τη θάλασσα που κάποτε ήταν γνωστή ως δρόμος εμπορίου και πολιτισμού και σήμερα έχει καταντήσει «υδατόστρωτος τάφος», κατά την υμνογραφία.
Αξιέπαινη κατά πάντα η κινητοποίηση των ελληνικών αρχών στην περιοχή για την προσφορά κάθε είδους βοήθειας στους ναυαγούς. Μου γεννάται όμως μια απορία. Ακούμε ότι το σκάφος είχε εντοπισθεί πολύ νωρίτερα και ήταν υπό παρακολούθηση. Αυτή είναι η πρέπουσα τακτική, όταν βλέπει κανείς στ’ ανοιχτά του πελάγου ένα υπερφορτωμένο πλεούμενο γνωστής ιδιότητας; Θα έβρισκα πιο λογικό οι αρμόδιες αρχές (π.χ. Frontex) να παγιδεύσουν το σκάφος και να το οδηγήσουν όπου δει με το ζόρι, αφού το ανθρώπινο φορτίο του βρισκόταν δυνητικά σε κίνδυνο ανά πάσα στιγμή. Έπρεπε πρώτα να ανατραπεί το πλοίο και μετά να τεθεί σε συναγερμό ο σχετικός μηχανισμός; Δεν γνωρίζω περισσότερα, αλλά αυτό προβλέπουν οι διάφοροι κανονισμοί και επιχειρησιακά σχέδια για τέτοιες περιπτώσεις; Και τα διάφορα μέσα επιτήρησης (δορυφόροι, αεροσκάφη, drones κτλ.) που ‘βλέπουν’ τα πάντα όλα, δεν μπορούν να διακρίνουν τα σκάφη αυτά τη στιγμή της αναχώρησής τους και να επεμβαίνουν ανάλογα;
Κι αν ρίξουμε λίγο πιο μακριά το βλέμμα μας, τι κάνουν οι μεγάλοι της γης, ηγέτες και οργανισμοί και ζάπλουτοι επιχειρηματίες, για να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής στις χώρες προέλευσης όλων αυτών των εξαθλιωμένων ανθρώπων που παίζουν σε ρωσική ρουλέτα τις ζωές τους σε απεγνωσμένες απόπειρες φυγής από τις εστίες τους; Η παροχή πραγματικής οικονομικής βοήθειας (όχι δυσβάστακτων δανείων), τεχνογνωσίας και έμπρακτης ανθρώπινης συμπαράστασης πιθανώς θα είχε αποτέλεσμα. Αλλά βέβαια είναι ευκολότερο και πολύ πιο επικερδές για τους έχοντες να ‘επενδύουν’ σε αλληλοκτόνους πολέμους, ελπίζοντας ότι μια μέρα θα εισπράξουν ως αμοιβή και την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων περιοχών. Κι ας πάνε να πνιγούν οι άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου