Διαβάζω τακτικά τις επιστολές της Καθημερινής, και όχι μόνο τις δικές μου. Κάθε τόσο συναντώ σ’ αυτές αξιόλογες απόψεις που εντυπωσιάζουν, προβληματίζουν, καμιά φορά εξοργίζουν. Η πρόσφατη του (αγνώστου μου) συναδέλφου Θεοδώρου Πέππα (‘Τα «δεκάρια»που έπεφταν βροχηδόν’, 9/6) θίγει εύστοχα την καυτή πατάτα της αξιολόγησης, όπως αυτή ερμηνεύεται στο ελληνικό κράτος. Παραθέτω το κείμενο:
«Υπήρξα γιατρός του ΕΣΥ επί 30 χρόνια και ακόμα θυμάμαι με πόση υπερηφάνεια είδα, πρώτη φορά ως Επιμελητής, την αξιολόγησή μου με 10 δεκάρια και ένα 9 στους 11 τομείς που είχε το ερωτηματολόγιο… μέχρι που κατάλαβα πως ακριβώς την… ίδια βαθμολογία είχαν όλοι! Φαίνεται όμως ότι κάποιος… διαμαρτυρήθηκε, διότι από την επόμενη χρονιά όλοι είχαν 10 σε όλα.
Καλύτερα να μην περιγράψω τι έγινε όταν ανέλαβα διευθυντής και τους είπα ότι θεωρώ γελοίο το 100% που αμφιβάλλω αν θα το έπιανε και ο ίδιος ο Ιπποκράτης, τις σκηνές και τις εκφράσεις που ακολούθησαν…».
Η επιστολή γράφτηκε ως απάντηση σε άρθρο του Αλ. Παπαχελά («Αριστεύοντες ανίκανοι και επικίνδυνοι», 4/6) και απογυμνώνει με πλήρη ενάργεια τη διαδικασία της ‘αξιολόγησης’ (τα εισαγωγικά απαραίτητα), όπως την εννοούν πολλοί παρ’ ημίν (αλήθεια, ποιοί από τους υπευθύνους στην εκπαίδευση ελέγχουν τις ‘αξιολογήσεις’ αυτές, και πόσο τις πιστεύουν;). Δεν ξέρω πώς μπορεί να αλλάξει μια τέτοια νοοτροπία, αφού καλλιεργείται από το Δημοτικό σχολείο (Α σε όλους, μην τύχει και πάθουν ψυχολογικά). Με την ευκαιρία, θυμάμαι ότι κάποτε στη Β’ Δημοτικού η δασκάλα μας έβαλε να αλλάξουμε τετράδια με τον διπλανό μας και να διορθώσουμε την ορθογραφία του. Ήταν μια άσκηση που δεν την ξανασυνάντησα, αν και δεν μου πολυάρεσε το ότι γέμισα το τετράδιο του συμμαθητή μου με κόκκινες ‘παπαρούνες’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου