Κοντά στις υπόλοιπες τραγωδίες, ατομικές και συλλογικές, που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην καθημερινή επικαιρότητα, εδώ και μερικές μέρες μας απασχολεί και το βαθυσκάφος που κατέβηκε 3800 μέτρα στον Ατλαντικό για να δουν οι πέντε επιβαίνοντες το ναυάγιο του ‘Τιτανικού’. Συγχωρήστε μου τον κυνισμό μπροστά στον πιθανό (θα τον έλεγα σχεδόν βέβαιο) θάνατο των ανθρώπων αυτών. Ας γίνω λίγο επικριτικός ρεαλιστής. Διαβάζω ότι οι επιβάτες πλήρωσαν από 250 χιλιάδες δολάρια ο καθένας για το εισιτήριο στον βυθό. Δικά τους βέβαια τα χρήματα, αλλά δεν είχαν να τα δαπανήσουν με πιο επωφελή και ακίνδυνο τρόπο; Τόση περιέργεια είχαν να δουν ένα βυθισμένο εδώ και έναν αιώνα υπερωκεάνιο; Και τι να πει κανείς και για την εταιρεία που οργανώνει τέτοιες ‘τουριστικές’ καταδύσεις; Εξάλλου, υποθέτω βάσιμα ότι η συνολική κινητοποίηση εξειδικευμένου προσωπικού, πλοίων, αεροπλάνων, υποβρυχίων και άλλων μέσων έρευνας και διάσωσης από τόσες χώρες θα κοστίσει τελικά πολύ περισσότερο από το άθροισμα των πέντε εισιτηρίων, με εντελώς αβέβαιο το ενδεχόμενο να ανελκύσουν το σκάφος, έστω και ως φέρετρο, έστω κι αν το βρουν στα 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα που καλύπτει η έρευνά τους. Ποιος θα καταβάλει το κόστος αυτό; Και αντί να ψάχνουν για πέντε άτομα στον βυθό του Ατλαντικού, δεν έρχονται να ρίξουν μια ματιά και στο φρέαρ των Οινουσσών για τα πεντακόσια (αυθαίρετο το νούμερο) θύματα του πρόσφατου γειτονικού μας ναυαγίου; Αλλά ξέχασα: αυτοί πλήρωσαν μόνο 5000 το κεφάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου