Στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε για τον αγαθό άνθρωπο που βγάζει από την καρδιά του το αγαθό, ενώ ο πονηρός "ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει πονηρά", διότι το στόμα λαλεί από το περίσσευμα της καρδιάς. Πάντα έτσι γίνεται, και συνεπώς δεν παραξενεύει το γεγονός ότι με αφορμή τον θάνατο και τη χθεσινή κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου ακούσαμε και είδαμε τόσο διαφορετικές αντιδράσεις και δημόσια σχόλια. Κάποια ισορροπημένα, τηρούσαν μια σωστή στάση ανάμεσα σε ιστορικές κρίσεις και στοιχειωδώς αξιοπρεπή αναφορά στον εκλιπόντα άνθρωπο. Άλλα πολωμένα, σχεδόν αποκλειστικά προς την ‘άνοδο’ (ως γνωστόν έτσι λέγεται ο αρνητικός πόλος μιας μπαταρίας) που ταυτίζεται με την αριστερά, αποπνέουν μισανθρωπία, ανίατο κόμπλεξ και μια αφόρητη ξινίλα, που φτάνει στη χυδαιότητα (χαρακτηριστικό το σημερινό πρωτοσέλιδο της ‘Εφημερίδας των Συντακτών’). Ξεχειλίσματα από το περίσσευμα που έχουν μέσα τους οι συντάκτες τους. Η αντιδιαστολή με τη στάση που τήρησαν όλα ανεξαιρέτως τα μέσα ενημέρωσης της Βρετανίας όταν πέθανε η δική τους βασίλισσα είναι ιδιαίτερα έντονη.
Δεν πρόκειται να προτείνω στους αναγνώστες τι να επιλέξουν ή να ψηφίσουν – η ελευθερία της συνειδήσεως του καθενός είναι σεβαστή και απαραβίαστη. Ωστόσο, μπαίνω στον πειρασμό να θέσω το ερώτημα: αν κάποια στιγμή στείλουμε όλα αυτά τα πικρόχολα ανθρωπάκια στο γνωστό ‘χρονοντούλαπο της Ιστορίας’ (θυμάστε, αλήθεια, την έκφραση αυτή;), πώς θα τους φανεί το γεγονός ότι εκεί θα κάνουν παρέα με βασιλιάδες, πρίγκιπες, μονάρχες, δικτάτορες και άλλους άσπονδους φίλους τους; Σίγουρα πάντως δεν θα μας λείψουν. Άμποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου