Πολιτειακά

Η πρώτη φορά που πήρα μέρος σε εκλογές ήταν στο δημοψήφισμα του 1974 για το πολίτευμα. Όχι ως ψηφοφόρος (δεν είχε ακόμη καθιερωθεί η ψήφος στα 18), αλλά ως γραμματέας σε εκλογικό τμήμα, με πρόσκληση ενός θείου δικαστικού (ήταν και η πρώτη φορά που πληρώθηκα από το δημόσιο). Είχα θεωρήσει το τότε αποτέλεσμα ως θετικό για την μετέπειτα πολιτική ζωή της χώρας, στο καινούργιο κεφάλαιο που άνοιγε μετά την κατάρρευση της δικτατορίας. Έκτοτε έζησα την πολιτεία όλων των προέδρων, αλλά είδα, μέσω των Μέσων, και το παρασκήνιο και τις διάφορες κομματικές κομπίνες που στήνονταν περί τα εκάστοτε πρόσωπα, για έναν θεσμό που προβαλλόταν μεν ως ενωτικός για το κράτος, αλλά ήταν και είναι ένα (έστω εκλεγμένο) διακοσμητικό στοιχείο στην ζωή του τόπου. Χωρίς καν την αίγλη μιας μεγάλης στολής με πολλά παράσημα, ή των δύο Ηρακλέων του παλαιού εθνοσήμου.

     Με την εμπειρία λοιπόν των τελευταίων 50 ετών, άλλαξε τίποτε στην ουσία της πολιτικής ζωής μας; Είτε βασιλιά είχαμε είτε πρόεδρο, τα κόμματα συνεχίζουν να πολιτεύονται όπως πάντα. Αντιπαραθέσεις, διαξιφισμοί, τακτικές μονομαχίες που μόλις και περιορίζονται στα λόγια, αδυναμία ή άρνηση συνεννόησης για σοβαρά θέματα, αμοιβαία υπονόμευση, επινόηση ‘σκανδάλων’ και ενασχόληση με ‘τρίχες’ για να γεμίζουν εμπρηστικούς τίτλους οι εφημερίδες και τιτιβίσματα τα ψηφιακά μέσα κοινωνικού κουτσομπολιού. Τι είχες, Γιάννη; Τι είχα πάντα. Το παράδοξο είναι ότι κάθε τόσο θυμούνται και μνημονεύουν την αποστασία, τα Ιουλιανά, την προ επταετίας εποχή. Αν υπήρχαν (και τότε και σήμερα) εθνικά υπεύθυνοι πολιτικοί με δυνατότητα συνεννόησης, θα μπορούσε ακόμη κι ένας κληρονομικός μονάρχης να παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα;

     Ο τακτικός αρθρογράφος της Καθημερινής Ν. Κωνσταντάρας επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του ότι «ενώ αναμένουμε την ετυμηγορία κάποιων πάνσοφων ιστορικών του μέλλοντος να κρίνουν τον τέως βασιλιά και τον ρόλο που διαδραμάτισε τα λίγα χρόνια που διέθετε επιρροή, δεν μας απασχολούν οι διαχρονικές αδυναμίες του πολιτικού πολιτισμού μας. Αυτές που μας καθιστούν ευάλωτους σε καταστροφές, όποιο κι αν είναι το πολίτευμά μας». Χωρίς νοσταλγία για παρελθούσες καταστάσεις και μορφές πολιτεύματος, σκέφτομαι ότι η κομματίλα είναι ανίατο ενδημικό νόσημα στα μέρη μας.