Είναι ιδιαίτερα εξοργιστικό να ακούει κανείς εκπροσώπους των διαφόρων αριστερών κομμάτων να κόπτονται για την παρέμβαση της αστυνομίας στην Πολυτεχνειούπολη, όπου υπήρχε άντρο επικινδύνων εγκληματιών. Η ιδεολογική τους τύφλωση βλέπει όλες αυτές τις κινήσεις ως ‘προσπάθειες απαξίωσης των δημοσίων ιδρυμάτων’. Επειδή την μεταπολιτευτική αρρώστια του πανεπιστημιακού ‘ασύλου’ την γνωρίσαμε και την υποστήκαμε από τη γέννησή της, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Από το 1974 τα κόμματα αυτά θέλησαν να πάρουν υπό τον έλεγχό τους τα πανεπιστήμια, και το κατάφεραν εύκολα κραδαίνοντας το σύνθημα της ‘αποχουντοποίησης’. Από εκεί και πέρα σκοπός τους ήταν να διατηρούν ‘θερμοκήπια’ οπαδών και κέντρα στρατολόγησης νέων στις τάξεις τους. Καρποί της πρακτικής αυτής ήταν φαινόμενα όπως οι κάθε τρεις και λίγο αποχές και καταλήψεις και διακοπές μαθημάτων και συνελεύσεων, η αφισορύπανση, οι αιώνιοι φοιτητές («Εσείς για να πάρετε ένα πτυχίο ήρθατε στο πανεπιστήμιο;» μας ρωτούσε περιφρονητικά συνδικαλιστής της εποχής μου), οι καταστροφές υποδομών, και τελικά η φιλοξενία κάθε είδους εξωπανεπιστημιακών ατόμων, εκδηλώσεων και συμπεριφορών. Ο εκφοβισμός και η κακοποίηση φοιτητών και καθηγητών που τόλμησαν να διεκδικήσουν την πραγματική ακαδημαϊκή ελευθερία (= να διδάσκουν και να διδάσκονται ανεμπόδιστα) καθιέρωσε την αναγκαστική ανοχή από πλευράς πανεπιστημιακών αρχών (με την επικουρία και ορισμένων συνοδοιπόρων καθηγητών), με τα αποτελέσματα που βλέπουμε σήμερα. Αλήθεια, σε τι διαφέρει ο εκφοβισμός από έναν γκάνγκστερ από το bullying ενός φοιτητοπατέρα;
Υπάρχει λύση στο πρόβλημα; Μια ονειρική πρόταση θα ήταν να θεσπισθεί η πλήρης έξωση των κομμάτων από τους ακαδημαϊκούς χώρους. Οτιδήποτε έχει σχέση με κόμματα και πολιτική δεν έχει θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ωστόσο, σε ρεαλιστικό επίπεδο, όπως και στην μυθική Οδύσσεια και σε πολλά άλλα θέματα, το άνοιγμα των ασκών του Αιόλου είναι μια πράξη μη αναστρέψιμη. Με (αυτο)καταστροφικές συνέπειες και επιπτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου