Ακούγοντας τα αναγνώσματα του Εσπερινού του Αγ. Δημητρίου το αυτί μου πιάνει μια φράση που δεν πρόσεξα ξανά: «τί ἐπλάνησας ἡμᾶς, Κύριε, ἀπὸ τῆς ὁδοῦ σου; ἐσκλήρυνας τὰς καρδίας ἡμῶν τοῦ μὴ φοβεῖσθαί σε;» [Ησ. 63:17]. Ξέρουμε βέβαια ότι στη βιβλική γλώσσα η ενεργητική φωνή δεν σημαίνει ότι ο Κύριος σκόπιμα μας πλάνησε και μας σκλήρυνε· απλώς μας άφησε να γευθούμε τα επίχειρα των επιλογών μας στον τρόπο της ζωής μας. Το αποτέλεσμα φαίνεται στη συνέχεια: «ἐγενόμεθα ὡς τὸ ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὅτε οὐκ ἦρξας ἡμῶν οὐδὲ ἐπεκλήθη τὸ ὄνομά σου ἐφ᾿ ἡμᾶς» [αυτ. 19]. Γίναμε σαν να μη γνωρίσαμε ποτέ τον Θεό, σαν να μην υπήρξε ποτέ Θεός μας και σημείο αναφοράς της ζωής μας ως ανθρώπων και ως έθνους. Και ας έχουμε πίσω μας μια ιστορία δυο χιλιάδων ετών στενού συνδέσμου του λαού μας με τον Θεό, με το Ευαγγέλιο γραμμένο πρωτότυπα στη γλώσσα μας και με πλήθος αγίων ανθρώπων που επικαλέσθηκαν το όνομά του ανά τους αιώνες. Εμείς οι σημερινοί τάχα ξέρουμε καλύτερα και πορευόμαστε «ἐν τοῖς θελήμασι τῶν καρδιῶν ἡμῶν». Όλα τα γυρίζουμε ανάποδα, τα ερμηνεύουμε κατά το συμφέρον μας ή απλώς τα αγνοούμε. Τις συνέπειες τις βλέπουμε και τις ζούμε καθημερινά, ως απεχθή εγκληματικότητα (για την οποία προσπαθούμε να δίνουμε κάθε λογής εξηγήσεις εκτός από τη μία που είναι η ρίζα όλων των άλλων), ως αντικοινωνικές συμπεριφορές, ως απληστία, ως σκληρότητα και απανθρωπία και αδιαφορία προς τους άλλους, και τελικά ως επιδίωξη της καταστροφής των άλλων, που οδηγεί και στη δική μας συλλογική αυτοχειρία. Είθε να αφυπνισθούμε πριν από το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου