Αδιέξοδο

 Μέσα στην παραζάλη των τοξικών φαρμακερών δηλώσεων κομμάτων, αρχηγών, στελεχών, εκπροσώπων με κάθε είδους αφορμή (και όσο πιο βρώμικη, τόσο καλύτερα, κατά το κυρίαρχο δόγμα της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης) αρχίζουν να ακούγονται και φωνές, ακόμη και δημοσιογραφικές, που ζητούν να βρεθεί ένα επίπεδο διαλόγου για εξυγίανση, κάθαρση, τέλος πάντων πολιτισμένη συζήτηση. Δεν βλάπτει που υπάρχουν οι φωνές αυτές, το αντίθετο μάλιστα. Απλώς σκέφτομαι ότι όσο περισσότερο έχεις τραβήξει το σχοινί, όσο πιο πολύ ανέβασες το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης, όσο πιο βαριές κουβέντες είπες για τον απέναντι (όποιος κι αν είσαι και όποιος κι αν είναι), τόσο πιο δύσκολο είναι να κάνεις βήμα προσέγγισης, να χαμηλώσεις τη φωνή, να κόψεις μερικές πικρές ειρωνικές λέξεις. Κάτι τέτοιο εύκολα, σχεδόν αυτόματα, ερμηνεύεται ως ‘υποχώρηση’ από τις φυλλάδες (έντυπες και ηλεκτρονικές) που καραδοκούν για να πιάσουν μια κλωστή και να ξηλώσουν ολόκληρο το πουλόβερ. Οι πηχυαίοι τίτλοι είναι αναμενόμενοι, στην ανάλογη κάθε φορά πλευρά. Τους διαβάζουν οι οπαδοί της ‘Θύρας Χ’ του αντιστοίχου κομματικού γηπέδου και ηδονίζονται. Και θέλει μέρες και μέρες για να κοπάσει ο σχετικός σάλος. Μέχρι τον επόμενο.
     Και μάταια νοσταλγούν οι σώφρονες πολίτες τον θρυλικό Νέστορα, τον ‘λιγύν Πυλίων αγορητήν’ που έσταζε μέλι απ’ τα χείλη του, κατά τον Όμηρο, και κάλμαρε την ‘μήνιν’ του Αχιλλέα προς τον Αγαμέμνονα. Δυστυχώς ούτε οικονομικές κρίσεις, ούτε πανδημίες, ούτε καιρικά φαινόμενα και άλλες θεομηνίες έχουν μέχρι τώρα καταφέρει να βάλουν μυαλό στους ανθρώπους που τριγυρίζουν την εξουσία, είτε εκ των έσω είτε εκ των έξω. Τι ακόμη να περιμένουμε να μας συμβεί;