Διαμαρτυρίες

Η επέλαση του ιού SARS-Cov2 εδώ και δυο μήνες έχει βάλει στο περιθώριο τα συνήθη φαινόμενα κοινωνικής διαμαρτυρίας μετά πετροπολέμου και Μολότωφ στην πρωτεύουσα και σε άλλες πόλεις (η αντίρρησή μου δεν είναι για τις διαμαρτυρίες, για τον πετροπόλεμο είναι: από τη στιγμή που πιάνεις πέτρα εναντίον του απέναντι, χάνεις το όποιο δίκαιό σου). Ευτυχώς δεν ζούμε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Εκεί την προηγούμενη εβδομάδα, και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα της πολιτείας Μίσιγκαν, ομάδες κατοίκων οργάνωσαν δημόσια διαμαρτυρία για τον αναγκαστικό εγκλεισμό (lockdown) λόγω της επιδημίας, στα πλαίσια της οποίας κάποιοι ακραίοι εισέβαλαν στο τοπικό κοινοβούλιο οπλισμένοι με αυτόματα [φωτο] σε μια επίδειξη ισχύος. Νόμιμη η κατοχή πολεμικών όπλων στις ΗΠΑ, ακόμη και με γεμιστήρες των 30 και πλέον φυσιγγίων (όπως φαίνεται), και έχει οδηγήσει κατά καιρούς σε ομαδικές εκτελέσεις από διάφορους κοινούς, υπεράνω υποψίας ανθρώπους, που κάποια στιγμή το μυαλό τους έκανε ένα λάθος κλικ και έστρεψαν τα όπλα εναντίον πάντων. Η απόσταση ανάμεσα στο πέταγμα της πέτρας και το πάτημα της σκανδάλης δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φανταζόμαστε: το λάθος κλικ μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή.  Και δόξα τω Θεώ που στην Ελλάδα δεν ενδημεί γενικά ο ιός της οπλοκατοχής και οπλοφορίας (θλιβερή εξαίρεση η Κρήτη, με το πρόσφατο κρούσμα διπλού φονικού), γιατί η τάση μας για θορυβώδη διαμαρτυρία θα μας έκανε ‘ευάλωτη’ ομάδα για επιδημικές εξάρσεις, με επικίνδυνες παρενέργειες.