Κομμένη ανάσα

Συνήθως αρχίζω το μάθημά μου για τη δύσπνοια με την βιβλική περιγραφή της δημιουργίας του ανθρώπου, όπου ο Θεός «ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» [Γέν. 2:7]. Εκτός από τη θεολογική της σημασία η περιγραφή αυτή εκφράζει αυτό που ξέρουμε όλοι, ότι η αναπνοή είναι απαραίτητη προϋπόθεση της ζωής: χωρίς την πρώτη δεν υπάρχει η δεύτερη. Για τον λόγο αυτό κάθε ανεξήγητη δυσκολία στην αναπνοή, ιδίως όταν είναι αιφνίδια και δεν υποχωρεί αλλά επιμένει και επιδεινώνεται, γίνεται αντιληπτή από τον πάσχοντα ως άμεση απειλή για τη ζωή.

     Έκανα τις σκέψεις αυτές διαβάζοντας τις τελευταίες λέξεις («Δεν μπορώ να ανασάνω») του Τζωρτζ Φλόυντ, του μαύρου Αμερικανού που προχθές έπεσε θύμα αστυνομικής ασφυξίας ‘εξ αμελείας’ στη Μινεάπολη των ΗΠΑ (δεν είναι αμέλεια το να πατάς κάποιον στο έδαφος μέχρι να σκάσει). Δυστυχώς δεν είναι ο πρώτος έγχρωμος που υφίσταται μια τέτοια θανατηφόρα κακοποίηση στη χώρα αυτή που, όπως γράφει ένας ξένος αρθρογράφος, βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό της. Έχοντας καλλιεργήσει τις φυλετικές διακρίσεις, την κοινωνική ανισότητα, την γκετοποίηση και την αμοιβαία καχυποψία, αλλά και την ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή, καταγράφει κάθε τόσο θύματα των συνθηκών αυτών από κατάχρηση κρατικής βίας, που δεν εκδηλώνεται μόνο στους δρόμους αλλά και στο δικαστικό και ‘σωφρονιστικό’ σύστημά της με τις θανατικές καταδίκες που εκδίδονται ακόμη σε πολλές από τις πολιτείες της. Είναι άραγε τόσο δύσκολο να δει κανείς ότι αυτή η τακτική είναι εντελώς αδιέξοδη και καταφανώς βάρβαρη;