Πρέσπες: ένας χρόνος

Αφήσαμε και πέρασε ασχολίαστη η ‘επέτειος’ της υπογραφής της ‘συμφωνίας των Πρεσπών’ (17/6/2018). Την ξεχάσαμε; Όχι, και απόδειξη η ανοικτή επιστολή που αποστείλαμε (με την υπογραφή και του υποφαινομένου) στον Κυριάκο Μητσοτάκη με την πρόταση νομικής προσβολής της. Κάποιοι τη διάβασαν ή θα τη διαβάσουν με επιφύλαξη και σκεπτικισμό ή θα την απορρίψουν με περιφρόνηση: μπορεί να γίνει κάτι απ’ όσα γράφονται εκεί; Και θα θελήσει, είτε ο Μητσοτάκης είτε όποιος άλλος στο μέλλον, να ξανανοίξει ένα θέμα-αγκάθι που η τρέχουσα κυβέρνηση και η διεθνής κοινότητα θεωρεί ότι έκλεισε και μάλιστα με ‘καλό τρόπο’;

     Στον χώρο της ιατρικής έχουμε τραύματα καθαρά που συρράπτονται αμέσως και επουλώνονται χωρίς προβλήματα. Έχουμε όμως και άλλα που δείχνουν μεν επιφανειακά ότι έκλεισαν, αλλά στο βάθος κρυφοβράζουν. Μια επιμόλυνση, ένα σκουπιδάκι ή άλλο ξένο σώμα που δεν αφαιρέθηκε ή κάποια άλλη αιτία δημιουργεί απόστημα, ρήξη των ραφών, επέκταση της μόλυνσης και χρονιότητα. Τι κάνουμε τότε; Ξανανοίγουμε το τραύμα, το καθαρίζουμε όσο γίνεται πιο επιμελημένα και συχνά το αφήνουμε να επουλωθεί ανοικτό, κατά δεύτερο σκοπό, όπως λέμε. Συνεπώς η αρχική καλή εικόνα δεν λέει πάντα την αλήθεια ούτε εξασφαλίζει το τελικό αποτέλεσμα. Ας το έχουμε κι αυτό στο νου μας, κι ας έχουμε ανοιχτά και τα μάτια μας για τυχόν επιπλοκές, διότι, όπως και στην ιατρική, έτσι και στις διεθνείς σχέσεις η λογική υποψία και η ετοιμότητα αντίδρασης είναι εργαλεία για την έγκαιρη διάγνωση και την ορθή αντιμετώπιση καταστάσεων που μπορεί να εξελιχθούν απρόβλεπτα, υπό την επίδραση και τρίτων παραγόντων, που ενεργούν συνήθως για το δικό τους συμφέρον.