Εορτή των Κορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου σήμερα, και συνέπεσε να ξαναδιαβάσω χθες στο τελευταίο κεφάλαιο των Πράξεων πώς φθάνει ο Απόστολος Παύλος στη Ρώμη, έπειτα από το περιπετειώδες ταξίδι, το ναυάγιο και τη διάσωση στη Μελίτη. Μας λέει λοιπόν ο Ευαγγελιστής Λουκάς ότι μαθαίνοντας οι Χριστιανοί της Ρώμης ότι έρχεται ο Παύλος βγήκαν να τον προϋπαντήσουν στις περιοχές που λέγονταν Άππιος Φόρος και Τρεις ταβέρνες, και προσθέτει: «οὓς ἰδὼν ὁ Παῦλος εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ ἔλαβε θάρσος». Ποιος πήρε θάρρος; Αυτός που είχε γυρίσει με τα πόδια πολλές φορές όλη τη Μικρασία και την Ελλάδα και είχε διασχίσει υπό δραματικές συνθήκες τη Μεσόγειο, που δεν είχε φοβηθεί τίποτε κοσμικό και ανθρώπινο, που «τὰ πάντα ἴσχυε ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι Χριστῷ». Ο Παύλος δεν ήταν κάποιο είδος ‘σούπερμαν’ (όπως εμείς εννοούμε τον όρο): κατέβαλε κάθε είδους κόπο και υπέστη κάθε ταλαιπωρία στην εκτέλεση της αποστολικής του διακονίας, αλλά ως άνθρωπος είχε ανάγκη και από την στήριξη και την παρηγορία των αδελφών. Ας θυμούμαστε πάντα ότι και οι πνευματικοί πατέρες και διδάσκαλοι πρέπει και αυτοί να στηρίζονται... από όλους εμάς που απολαμβάνουμε την ποιμαντική τους καθοδήγηση. Αυτή η στήριξη είναι το χρέος μας προς εκείνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου