Αναχωρήσεις

Κάτι μοιάζει να έχει το τέλος του Γενάρη. Λες κι ανοίγει μια πόρτα και περνούν από τον προθάλαμο της πρόσκαιρης ζωής στο σαλόνι της αιώνιας άνθρωποι γνωστοί (κι άλλοι πιο αφανείς), αφήνοντας πίσω τους αχνάρια της διέλευσής τους και μνήμες αγαθές και έργα που «ακολουθεί μετ’ αυτών» κατά τη διατύπωση της Αποκάλυψης. Έτσι, ανατρέχοντας στα τελευταία χρόνια, θυμάμαι ότι τέτοιες μέρες έφυγαν από τον ορατό κόσμο ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ο π. Μάξιμος Ψιλόπουλος, η Έλενα/αδελφή Φιλαρέτη, ο γνωστός σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ο συνάδελφος και φίλος Γιάννης Ζαχάρωφ (εμπνευστής και ιδρυτής του περιοδικού 'Ιατρικά Θέματα' του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης), και μόλις χθες ο μουσικοσυνθέτης Χριστόδουλος Χάλαρης (απ‘ αυτόν πήρα την αφορμή για τις σκέψεις αυτές). Καθένας στον δικό του χώρο δημιούργησε, δίδαξε, παραδειγμάτισε, έγραψε μια μικρή ή μεγαλύτερη ιστορία. Ας ευχηθούμε την μακαρία ανάπαυση σε όλους.

     Χωρίς καμιά διάθεση σύγκρισης ή αποτίμησης του έργου όλων των άλλων, δεν αντέχω στον πειρασμό (λόγω επικαιρότητος) να αναρωτηθώ, έστω ρητορικά: θα περνούσε ποτέ η ‘συμφωνία των Πρεσπών’ με αρχιεπίσκοπο τον Χριστόδουλο;