Γέννηση

Κοιτάζω τη φωτογραφία που βρήκα πρωί-πρωί στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, και δεν τη χορταίνω. Στρόγγυλο ροδαλό προσωπάκι, μαλλί μαύρο κοντό όσο για να πιάνεται στις άκρες των δακτύλων, ένα στόμα χωρίς δόντια ακόμη αλλά με μια γλωσσίτσα που θα ήθελε πολλά να μας πει αν μπορούσε, μάτια σαν χαραμάδες (ακόμη) αλλά μαύρα και ξύπνια, μύτη λίγο ζαρωμένη από την σύσπαση του επισκυνίου μυός (πού τον θυμήθηκα;), γενικά ένα ύφος που εκφράζει τον μοναδικό συνδυασμό απορίας για τον κόσμο μέσα στον οποίο βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη και ανακούφισης διότι το εννιάμηνο ταξίδι στο φιλόξενο σκοτάδι της μητρικής κοιλιάς έφτασε αισίως στο τέλος του. Δεν ακούω, αλλά μπορώ να φανταστώ το κλάμα που συνοδεύει την έκφραση του προσώπου. «Εδώ είμαι», μας λέει, «και από εδώ και μπρος όλοι θα ακούτε εμένα!»
     Κάπως έτσι, πάνω-κάτω, φτάσαμε όλοι μας στον κόσμο κάποια στιγμή. Ας θυμόμαστε το μεγάλο θαύμα της δημιουργίας και της γέννησης ενός ανθρώπου, κι ας λέμε «Δόξα τω Θεώ» κάθε φορά που συμβαίνει. Ανθή και Νίκο, να σας ζήσει το μοναδικό πρωτοχρονιάτικο δώρο σας, και να το χαιρόμαστε πάντοτε όλοι.