Τι χρειάζονται οι πανεπιστημιακές σπουδές; Θέλει και ρώτημα; Για να βρούμε δουλειά, θα απαντούσαν οι περισσότεροι σ’ ένα τέτοιο ερώτημα. Ίσως μερικοί πιο ‘θεωρητικοί’ ή ιδεαλιστές να επικαλούνταν την γενικώτερη μάθηση, την καλλιέργεια του πνεύματος και άλλα συναφή θεωρητικά επιχειρήματα, που θα ήταν κατάλληλα για έκθεση ιδεών εισαγωγικών εξετάσεων. Ας μου επιτραπεί, τουλάχιστον στην καθ’ ημάς πραγματικότητα, να συνταχθώ με την πρώτη άποψη.
Επόμενο ερώτημα: Βρίσκουν δουλειά όσοι σπουδάζουν; Εδώ η περιρρέουσα πραγματικότητα μας βγάζει ειρωνικά τη γλώσσα. Έχουμε ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό ανέργων πτυχιούχων, μεταπτυχιακών και γενικά πολυεκπαιδευμένων επιστημόνων, που ψάχνουν για μια θέση στην αγορά εργασίας, κάνουν ό,τι νάναι (συχνά άσχετο με την επιστήμη που σπούδασαν) ή παίρνουν τον δρόμο της αποδημίας (αν οι επιστήμονες αποτελούσαν εμπορεύσιμο-εξαγώγιμο είδος, ίσως να είχαμε καλύψει το εμπορικό μας ισοζύγιο).
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις, αλλά και κάποια άγνωστα στοιχεία, πήρα από το άρθρο του Απ. Λακασά στην Καθημερινή (‘Τα άγνωστα «μαγειρεία» της Παιδείας’). Τα ‘μαγειρεία’ και τα ‘μαγειρέματα’ αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο αποφασίζονται οι ώρες των διδασκομένων μαθημάτων στη Μέση Εκπαίδευση ώστε να βολεύονται από άποψη ωρών διδασκαλίας καθηγητές των αντιστοίχων ειδικοτήτων. Όταν αυτά είναι τα κίνητρα για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων σπουδών, καταλαβαίνει κανείς τι γίνεται. Διαβάζω: ‘Το πρόβλημα οξύνεται λόγω της ολιγωρίας του υπουργείου και των ΑΕΙ να συσχετίσουν τον αριθμό των εισακτέων ετησίως στα ιδρύματα με τις ανάγκες και τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας. Ενδεικτικά, φέτος δόθηκαν 960 θέσεις φοιτητών στα Τμήματα Θεολογίας και την τρέχουσα σχολική χρονιά δεν διορίστηκε σε μόνιμη θέση ούτε ένας θεολόγος, όπως συνέβη και για όλες τις ειδικότητες. Έτσι, η συντριπτική πλειονότητα των αποφοίτων των σχολών αυτών οδηγείται στην ετεροαπασχόληση ή στην ανεργία’. Δυστυχώς, κρίνοντας από την υπάρχουσα κατάσταση, οι προοπτικές δεν φαίνεται να βελτιώνονται στο ορατό μέλλον. Το αδιέξοδο συνεχίζεται.
Επόμενο ερώτημα: Βρίσκουν δουλειά όσοι σπουδάζουν; Εδώ η περιρρέουσα πραγματικότητα μας βγάζει ειρωνικά τη γλώσσα. Έχουμε ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό ανέργων πτυχιούχων, μεταπτυχιακών και γενικά πολυεκπαιδευμένων επιστημόνων, που ψάχνουν για μια θέση στην αγορά εργασίας, κάνουν ό,τι νάναι (συχνά άσχετο με την επιστήμη που σπούδασαν) ή παίρνουν τον δρόμο της αποδημίας (αν οι επιστήμονες αποτελούσαν εμπορεύσιμο-εξαγώγιμο είδος, ίσως να είχαμε καλύψει το εμπορικό μας ισοζύγιο).
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις, αλλά και κάποια άγνωστα στοιχεία, πήρα από το άρθρο του Απ. Λακασά στην Καθημερινή (‘Τα άγνωστα «μαγειρεία» της Παιδείας’). Τα ‘μαγειρεία’ και τα ‘μαγειρέματα’ αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο αποφασίζονται οι ώρες των διδασκομένων μαθημάτων στη Μέση Εκπαίδευση ώστε να βολεύονται από άποψη ωρών διδασκαλίας καθηγητές των αντιστοίχων ειδικοτήτων. Όταν αυτά είναι τα κίνητρα για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων σπουδών, καταλαβαίνει κανείς τι γίνεται. Διαβάζω: ‘Το πρόβλημα οξύνεται λόγω της ολιγωρίας του υπουργείου και των ΑΕΙ να συσχετίσουν τον αριθμό των εισακτέων ετησίως στα ιδρύματα με τις ανάγκες και τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας. Ενδεικτικά, φέτος δόθηκαν 960 θέσεις φοιτητών στα Τμήματα Θεολογίας και την τρέχουσα σχολική χρονιά δεν διορίστηκε σε μόνιμη θέση ούτε ένας θεολόγος, όπως συνέβη και για όλες τις ειδικότητες. Έτσι, η συντριπτική πλειονότητα των αποφοίτων των σχολών αυτών οδηγείται στην ετεροαπασχόληση ή στην ανεργία’. Δυστυχώς, κρίνοντας από την υπάρχουσα κατάσταση, οι προοπτικές δεν φαίνεται να βελτιώνονται στο ορατό μέλλον. Το αδιέξοδο συνεχίζεται.
2 σχόλια:
Και έχω τρεις (3) φοιτήτριες αλλά έχει ο Θεός.
Για την παιδεία δεν νοιάζεται κανείς "υπεύθυνος". Μόνο για ψήφους...
Δημοσίευση σχολίου