Παιδιαρίσματα

Τις μέρες αυτές η Ρωσία διεξάγει τα μεγαλύτερα στρατιωτικά γυμνάσια από το 1981, σε συνεργασία με την Κίνα και τη Μογγολία. Συμμετέχουν σ’ αυτά 297.000 άνθρωποι, πάνω από 1000 αεροπλάνα, 36.000 τανκς και άλλα οχήματα και 80 πολεμικά πλοία. Αν μια στρατιωτική παρέλαση ελληνικού μεγέθους κοστίζει από 400 ως 800 χιλιάδες ευρώ [στοιχεία 2010], μπορεί κανείς να φαντασθεί πόσο αναλογικά είναι το οικονομικό φορτίο μιας τέτοιας επιχείρησης, πέρα από άλλες επιβαρύνσεις (π.χ. περιβαλλοντικές, από την εκτεταμένη κατανάλωση καυσίμων και από τα πυρομαχικά που χρησιμοποιούνται). Με ποιο σκοπό; Την επίδειξη ισχύος, αυτό που ονομάζουν οι άγγλοι sabre rattling, το χτύπημα των σπαθιών πάνω στις ασπίδες που έκαναν οι αρχαίοι πολεμιστές για να εκφοβίζουν τους αντιπάλους τους. «Κοιτάξτε μας, έχουμε τη δύναμη να σας καταστρέψουμε», φωνάζει ο ένας στρατός στον άλλο, που απαντά με ανάλογο τρόπο. Σαν τα μικρά παιδιά που δείχνουν περήφανα τα παιχνίδια τους και τα ‘ποντίκια’ των μπράτσων τους, κι όταν δεν φτάνουν αυτά καταφεύγουν στο «Εμένα όμως ο μπαμπάς μου είναι πιο δυνατός απ’ τον δικό σου».

     Πρόκειται για παιδιαρίσματα ευρείας κλίμακος, που θα ήταν για γέλια αν δεν είχαν ως συχνή συνέπεια τον αμοιβαίο ανταγωνισμό και τις... πρακτικές εφαρμογές έναντι τρίτων (π.χ. Συρία), που πληρώνουν ακριβά σε αίμα και πόνο τον υπερφίαλο εγωισμό των πλανητικών ηγετών. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα ανθρώπινα πράγματα αν προσέχαμε λίγο τη λακωνική ρήση του Δαβίδ: «Oὐ σῴζεται βασιλεὺς διὰ πολλὴν δύναμιν, καὶ γίγας οὐ σωθήσεται ἐν πλήθει ἰσχύος αὐτοῦ. Ψευδὴς ἵππος εἰς σωτηρίαν, ἐν δὲ πλήθει δυνάμεως αὐτοῦ οὐ σωθήσεται» [Ψαλμ. 32]. Κι αν ο κάθε ηγέτης, μικρός ή μεγάλος, σκεφτόταν για λίγο το δικό του τέλος...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Παρά τις διορθωτικές προσπάθειες, δεν είχα ενημέρωση για τα σχόλια που εκκρεμούσαν εδώ και μέρες. Τα δημοσιεύω σήμερα με καθυστέρηση, και τη σχετική συγγνώμη.