Ζητούνται εργάται

Αναδιφώντας το αρχείο του πατέρα μου βρήκα χθες ένα φύλλο της ‘Φωνής Κυρίου’ με ημερομηνία 17/6/1962. Στην πίσω σελίδα του, κάτω από τον παραπάνω τίτλο, διάβασα τα ακόλουθα:

     ‘Ακούονται παράπονα από τας επαρχιακάς πόλεις, ότι δεν έμειναν πλέον ικανά εργατικά χέρια, δια τας ανάγκας των επαρχιών.
     Εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράξενη κάπως η πληροφορία. Κι όμως πρόκειται περί μιας ωμής πραγματικότητος. «Ζητούμεν οικοδόμους, τεχνίτας, ακόμη κι εργάτας απλούς», παρεπονείτο εργολάβος, «και δεν βρίσκονται». Η Ελληνική επαρχία έχει κυριολεκτικώς αποδεκατισθεί! Ο Μινώταυρος της μεταναστεύσεως παρέσυρεν στο άντρο του την ελληνική Νεότητα. Τα γερά και άλκιμα νειάτα απουσιάζουν από τον τόπο μας. Ζητούνται κτίσται, επαγγελματίαι, ειδικευμένοι σε διάφορους πρακτικούς κλάδους, γεωπόνοι κτλ., αλλά πού θα ευρεθούν; Κι άλλο κακό λοιπόν από την εθνικήν ‘αιμορραγίαν’.
     Διατρέχομεν τον κίνδυνον μήπως με την σύνδεσίν μας με την Κοινήν Ευρωπαϊκήν Αγοράν δεν θα έχωμεν εις έμψυχον υλικόν επαρκή κεφάλαια, οπότε η εσχάτη πλάνη θα είναι χείρων της πρώτης!’

     Σήμερα, μετά 56 χρόνια, συνεχίζουμε να βιώνουμε ως χώρα την ‘αιμορραγία’ εγκεφάλων (σπουδασμένων, καταρτισμένων και ικανών επιστημόνων) προς το εξωτερικό, διότι τους σπουδάζουμε και τους (παρα)μορφώνουμε χωρίς να τους δίνουμε προοπτικές αξιοποίησης των σπουδών τους εντός συνόρων. Παράλληλα, όσοι απομένουν, με ή χωρίς μορφωτικά εφόδια, δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με διάφορες χειρωνακτικές εργασίες, στις οποίες άλλωστε κανείς δεν τους μύησε ποτέ. Κι έτσι ευδοκιμούν – στην κυριολεξία – οι αλλοδαποί εργαζόμενοι που ‘πιάνουν τα χέρια τους’, ενώ οι ιθαγενείς γνωρίζουν να χειρίζονται κυρίως το ποτήρι με το καλαμάκι του φραπέ. Για τι είδους επαγγελματικό προσανατολισμό μιλούμε;