Ύφεση

Όταν πρωτογνώρισα τον Ανδρέα, ήμουν όσων ετών είναι εκείνος σήμερα. Χρόνιος καπνιστής χωρίς άλλο ιστορικό, είχε μερικούς μήνες που λαχάνιαζε και τελευταία πονούσε και λίγο στο στήθος. Οι ακτινολογικές του εξετάσεις ήταν απογοητευτικές και η βρογχοσκόπησή του έδειξε έναν ανεγχείρητο καρκίνο στον δεξιό πνεύμονα. Τον παρέπεμψα στους ογκολόγους και ξεκίνησε τον μονόδρομο της χημειοθεραπείας, με κρατημένη την ανάσα από όλους μας. Αποδείχθηκε σωστός ασθενής: δεν ξανακάπνισε, ήταν συνεπής στις εξετάσεις και τα φάρμακά του, ανέφερε όλα τα τυχόν προβλήματα που παρουσιάζονταν. Πήγε καλά, και συνέχισε να πηγαίνει καλά. Κάθε επίσκεψη του, είτε με ενοχλήματα είτε χωρίς, ήταν αφορμή για ευχαριστίες στον Θεό: η ύφεση της νόσου ήταν διαρκής, δεν είχαμε πουθενά ενδείξεις ότι κάτι πάει να χαλάσει. Στην ογκολογία ο χρόνος είναι αυτός που βάζει τη σφραγίδα του αποτελέσματος, και όσο ξεμακραίνουμε από την αφετηρία τόσο πιο άνετα νιώθουμε όλοι. Σήμερα ήρθε να με δει με συμπληρωμένη την πενταετία από τη διάγνωση, ένα συμβατικό ορόσημο που σχεδόν ισοδυναμεί με ίαση. Άριστη γενική κατάσταση, καθαρές αξονικές, κι ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο. «Μη ξεχάσεις μια μεγάλη λαμπάδα στην Παναγία», του λέω αποχαιρετώντας τον. Μεγάλη υπόθεση η καλή πορεία ενός καρκίνου. Είθε να βλέπουμε όλο και περισσότερες τέτοιες εικόνες.
     Δεν περνούν λίγα λεπτά και εμφανίζεται ο κυρ-Γιάννης. Μεγαλύτερός μας αυτός, και γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, από τότε που παρακολουθούσα τη γυναίκα του (μακαρίτισσα πλέον) με καρκίνο στον πνεύμονα και πολλά προβλήματα. Στις αρχές του έτους είχε την ατυχία να εκδηλώσει και ο ίδιος τη νόσο, σε διαφορετική μορφή όμως. Ο λοιπός έλεγχός του ήταν φυσιολογικός και πήγε για επέμβαση, που έγινε καλά. Τώρα, έξι μήνες αργότερα, έχει αποκατασταθεί πλήρως. Είναι νωρίς ακόμη, αλλά δικαιούμαστε να ελπίζουμε. Δίνουμε ακόμη ένα ραντεβού για το μέλλον, με ευχές και χαμόγελο και πάλι. Δόξα τω Θεώ!