Έξοδος κινδύνου

Ακούμε από καιρό, και θα ακούμε για πολύ καιρό ακόμη, για την πολυδιαφημισμένη ‘καθαρή έξοδο’ από τα μνημόνια. Δεν προτίθεμαι να δικαιώσω ούτε να καταδικάσω κανέναν από τους προαπελθόντες (από την εξουσία, όχι από την παρούσα ζωή) για την συμβολή τους στη μνημονιακή ζωή της χώρας με τις πράξεις, τις παραλείψεις ή τις ολιγωρίες τους. Ωστόσο δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι η σημερινή κυβέρνηση πανηγυρίζει και θριαμβολογεί για κάτι που αναμενόταν να συμβεί (έτσι προέβλεπε το τότε πρόγραμμα) τρία χρόνια νωρίτερα, στο τέλος του 2014, αν η ίδια δεν είχε κάνει ως αντιπολίτευση ό,τι περνούσε από το χέρι της για να το τορπιλλίσει. Από τις έξαλλες διαμαρτυρίες των δήθεν αγανακτισμένων μέχρι τις κοινοβουλευτικές αλχημείες και κομπίνες γύρω από την εκλογή προέδρου δημοκρατίας, αλλά και τους οικονομικούς ερασιτεχνισμούς (χρησιμοποιώ την πιο αθώα έκφραση) επί ένα εξάμηνο μετά την εκλογή της. Επειδή ως λαός εύκολα ξεχνούμε τις αθλιότητες του παρελθόντος μας, δεν βλάπτει να τις θυμίζουμε πότε-πότε.

     Φυσικά οι θριαμβολογίες έχουν τα όριά τους. Για να κάνουμε μια ιατρική παρομοίωση, το ότι ένας βαριά τραυματίας βγαίνει από την Εντατική δεν σημαίνει ότι έγινε καλά. Οι αυξημένες ανάγκες φροντίδας παραμένουν, ο χρόνος αποκατάστασης συνήθως προβλέπεται μακρός και δύσκολος, και οι προοπτικές για τον βαθμό της τελικής αποκατάστασης είναι αβέβαιες, πάντα με το ενδεχόμενο κάποιας επιπλοκής. Επομένως, μικρό το καλάθι των προσδοκιών, ό,τι κι αν υπόσχονται οι ‘θεράποντες ιατροί’, εντός και εκτός Ελλάδος.

     Και κάτι τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο. Με βάση τα όσα γράψαμε παραπάνω, μπορούμε τουλάχιστο να ελπίζουμε ότι στο μέλλον θα έχουμε καλύτερη συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών, τώρα που και οι μεν και οι δε ‘πείραν έλαβον’ της καυτής καρέκλας; Προσωπικά το εύχομαι αλλά δεν το βλέπω, κι έτσι κατανοώ κάθε επιφύλαξη.

     ΥΓ. Διαβάστε και το σχετικό άρθρο της Μ. Κατσουνάκη για συμπληρωματικές πληροφορίες.

 [Σκίτσο του Ηλ. Μακρή, Καθημερινή 18-08-2018]