Πλαστικά

Έχετε ακούσει ποτέ το νησί Χέντερσον; Ούτε κι εγώ. Όπως διαβάζω στη Guardian, είναι ένα ακατοίκητο ερημονήσι του Νοτίου Ειρηνικού, απ’ αυτά που στις τουριστικές φωτογραφίες μοιάζουν με επίγειους παραδείσους: γαλαζοπράσινη θάλασσα, σειρές από φοινικιές, ατέλειωτη λευκή άμμος, ένα ελαφρό αεράκι να σαλεύει τα κλαδιά και τα κύματα, και… πλαστικό, πολύ πλαστικό. Στο συγκεκριμένο νησί βρέθηκαν συνολικά κάπου 18 τόννοι (υπολογίσθηκαν σε 38 εκατομμύρια κομμάτια) του συνθετικού υλικού (σακούλες, μπουκάλια, συσκευασίες κάθε είδους, παιχνίδια και εξαρτήματα από κάθε γωνιά της γης) στην επιφάνεια της παραλίας, και σε βάθος μέχρι και 10 εκατοστά. Πώς έφτασε τόσο πλαστικό στην ερημιά; Στην είδηση και στα πολυάριθμα σχόλια που ακολουθούν οι κυρίαρχες απόψεις είναι ότι πρόκειται αφενός για σποραδικά απορρίμματα από πλοία που ταξιδεύουν στις θάλασσες (πόσα χρειάζονται για να φτάσουν τους 18 τόννους σε ένα μόνο ερημονήσι;) και αφετέρου -- κάτι που ακούγεται πιο πιθανό αλλά και κυνικό συγχρόνως -- για σκουπίδια που αδειάζονται σωρηδόν στη μέση του ωκεανού, μακριά (υποτίθεται) από κατοικημένες περιοχές, όπου κανείς δεν τα θέλει.

     Όποια κι αν είναι η εξήγηση, το σίγουρο είναι ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αλλοιώνουμε και να υποβαθμίζουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Κανένα μέρος δεν είναι πλέον τόσο μακριά ώστε να μη μας αφορά. Ο Ειρηνικός, η Αρκτική, η Ανταρκτική, τα Ιμαλάια και οι Άλπεις επηρεάζουν έμμεσα τη ζωή μας όσο την επηρεάζει πιο άμεσα η κατάσταση στη λίμνη Κορώνεια ή τον Θερμαϊκό κόλπο. Είναι απλώς θέμα χρόνου να βρούμε μπροστά μας τους τόννους των σκουπιδιών που αλόγιστα συσσωρεύουμε "κάτω από το χαλί", νομίζοντας ότι γλιτώσαμε από αυτά.